Старонка:З палёў Заходняй Беларусі (1927).pdf/115

ДА ПЭРСІ ШЭЛІ

I

Як магло-бы дзяўча бяз люстэрка
Кволых вёснаў пазнаць хараство?
Што было-б к параўнаньню ёй мерка,
І прыбрацца было-б якаво?

І нарцыз ганарыўся-б з уроды
Ці дазнаўся-б ўладарства свайго,
Каб ня сьветлыя цiхiя воды,
Што адбілі ў глыбінях яго?

І струна, каб ня роднае рэха,
Каб ня гэты ўзрушаючы гук.
Ці дрыжала-б салодкай уцехай,
Ці гаіла-б нястрыманасьць мук?

І ад багны, ад рудага зрэб‘я,
Ці лілея-б цягнулася ўвыш,
Каб ня сонца прыветнае ў небе,
Каб ня сьвет яго ў зяблую ціш?