Гэта старонка не была вычытаная
Мой востры за працай ня хібіць штылет,
І славай крывавай, разбойствам вядомы,
Я ўсенькае нішчу, дзе толькі твой сьлед
І чыну свайго я сьвядомы.
Паслухай! сьвятое у справах тваіх
Даводзіць мой сум, маë гора к адчаю.
Дарэмныя рожы ад ранаў сьвятых,
Дарэмны твой шлях крыжавы пагарджаю.
Якая пацеха другое жыцьцё?
Пацеха нябескай заплатай даброты?
Як сьмерць, неадгучна маё пачуцьцё,
Мой рогат з авечае цноты.
Ня хочу нябёсаў… Людзкога ты — кат.
Ў цябе мая ярасьць і злосьці каменьні,
Я — багна, смырод; я поўзаю — гад, —
Цябе-ж праклінаю ў маім паніжэньні.
А можа блюзьнерства даруеш? А мо‘?..
Ты поўны пакоры, каханьня бяз зыску.
Ды толькі нашто мне здалося. Дармо!
Плюю табе ў ціхую пыску!“
1925 г.
|}
