Гэта старонка была вычытаная
Непераможнай волі шалам,
Перамагаючым і лёс,
Зьвініць душа з былым запалам,
Зьвініць бяз сумніву і сьлёз.
І покі пруткі ‘ішчэ цягніцы,
І покі ў жылах точыць кроў,
Ніхто ня ўбачыць голаў ніцы,
Пакорлівых ня ўчуе слоў.
І покі сэрца поўна гневам
І гнеў драпежней крумкача,
Вітаю бой ваяцкім сьпевам
І звонам вострага мяча.
Калі-ж нараз ад меткай раны
Звалюся, сходзячы крывёй,
І вораг, перамогай п‘яны,
Накпіць нягожа нада мной, —
Я і тады здалею гарда
Стрымаць гадзін апошніх золь,
Мая нянавісьць і пагарда
Ня ўдасьць, ня здрадзіць люты боль.
1925 г.
|}
