|
Наўкола роў травой паросшы і шырокі,
За ім астача сьцен зруйнованых замковых…
Тут князь калісьці жыў багаты, ганаровы,
І слава-чутка йшла аб ім у сьвет далёкі.
Цяпер-жа сумна мур глядзіцца адзінокі,
Ў праходах вецер рве, зьдзьмухае пыл вяковы,
Ўначы стагнаньнямі і плачам страшаць совы,
І кажаны лятуць на дзень ў сплясьнелы лёхі.
А ў вёсцы блізкай дзед старэнькі бае, сівы,
Пра страхі розныя, што там таяцца, й дзівы
Начніц, што пацеркі нанізваюць з расы,
І па шляху снуюць і сеюць сьпеў жуды,
Ды аб княжне — дзіўной, нябачанай красы,
Ў замковай вежы век згубіўшай малады.
1921 г.
|
