Старонка:З палёў Заходняй Беларусі (1927).pdf/65

І плыве яна ў даль
Над разлогам палёў,
Чуцен гора ў ёй жаль
І надзея бяз слоў.

А ў адказ на яе
То цішэй, то мацней
Пяе песьні свае
У гаі салавей.

Іх пачуеш, і ўраз
Дзіўны сум агарне,
І згадаеш ў той час
Аб сваёй ты вясьне.

1921 г.

|}