Старонка:З палёў Заходняй Беларусі (1927).pdf/70

ВОСЕНЬ

О, хараство асеньніх дзён празрыстых,
Бязгутарнасьць прыроды і спакой.
Ўрачыста польмі з пушчаў залацістых
Прайшла туга і пала над вадой.

А там застыгла яснасьць даляй чыстых
Над цёмнай руньню й чорнай цаліной,
І холад лёгкі ў косах прамяністых
Разьліла сонца хваляй няжывой.

Наўкол сьляды павольнага кананьня
І веліч нятутэйшага маўчаньня.
Прымаю корна сон зямлі азурны,

І лятуціцца сьцішанай душы
Такі-ж спакой халодны і бязбурны
І адцьвітаньне яснае ў цішы.

1925 г.