Гэта старонка была вычытаная
І тайнасьць прасторы
Завесіць імглой,
І дальнія зоры
Засьвецяць над ёй…
Ў прыродзе так сьветлы
Зьмярканьне й расьсьвіт,
Так просты, так ветлы
Спатканьне й разьвіт.
А нам з табой смутна
Ў каханьні сваім
І радасьць магутна
Ня ўзьлеціць над ім.
Палючы і хмуры
Агонь нас апёк,
І палкасьць пануры
Хавае наш зрок.
„Умерці,“ — мы тоім
Ў глыбі нашых воч:
„Умерці абоім
У гэтую ноч“.
І моцы жаданьня
Асіліць ня нам;
Ахвяру зьмярканьню
Людзкую аддам.
Хоць спуджаным будзе
Крык з вуснаў тваіх,
Як любае грудзі
Прытуліць жаніх.
