Старонка:З палёў Заходняй Беларусі (1927).pdf/87

∗
∗     ∗

Зацьвілі твае вочы між тлуму,
І, здаецца, твой стан мільгануў.
Перарваліся ніткаю думы,
Даўны смутак ціхутка крануў,

Быццам ветрык, збудзіліся згадкі,
Ў жыце ветрык драмаўшы між хваль;
Закружыліся лёгка, бяз звадкі,
І памкнулі ў блакітную даль.

Стала дзіўна, што годы так шпарка
Прашумелі, бы ўвосень лісты,
Жоўтым лісьцем, алеямі парку
І ляглі, як смуга, на кусты.

Нагадалася даўная казка…
Збаіў нехта да рэшты яе.
Але з попелу дзён кволай ласкай
Памяць даўнага міла ўстае.