Старонка:З палёў Заходняй Беларусі (1927).pdf/91

„ВЕРШЫ СПАДЗЯВАНЬНЯ“

I

Ля ног тваіх маўчаць трывогі
І думкі маліцьвенна строгі,
Як мнішкі белыя гурбой
Ў цішы пуціны лесавой.
О, соладка ля ног тваіх,
У плашч чароўнасьці адзеты,
Схіляюцца красою кветы.
І вецер сіверны заціх.

Бязбурны дзень — вачэй затокі,
Яны празрысты і глыбокі,
І ясны, як вясны палон,
Іх лёгкі ціхамірны сон.
Мне люба сьніць (бязбурны дні!)
Аб шчасьці гэткім квола-крохкім
І веславаць лятункам лёгкім
Па крышталёвай глыбіні.