Гэта старонка не была вычытаная
VI
Ледзь знаёмы пачуецца гук,
І туга, і хаўтурнае змоўкне галошаньне.
О, лілеі пяшчотныя рук,
Мая радасьць і дзень уваскрошаньня!
Спадзяваньнем апошнім ты так неспадзевана
Зазіяла ў маёй цішыні,
А я думаў, што ўсё перасьпевана
І дасьпеваны гэныя дні.
Варажы-ж, варажы нявымоўнае бачаньне!
Мне зьвінець і зьвінеці мацней.
Будзе ноч нямінучая-страчаньне
Тваіх рук незраўнаных лілей!
1925 г.
|}
