сілы, чым пры падзенні на Зямлю, таму што луннае прыцяжэнне ў шэсць разоў слабейшае за зямное.
— Але і гэтага ўдару хопіць, каб разбіць вас на кавалкі, як шкло!
— Уявіце, я і гэта прадугледзеў! Сілу ўдара можна надзвычай аслабіць з дапамогаю ракет, якія я буду пускаць у патрэбны час.
— Але, урэшце, дапускаючы нават, што вы пераможаце ўсе цяжкасці, адхіліце ўсе небяспекі і ўсё складзецца так неймаверна ўдала, што вы даляціце шчасліва да Луны здаровым і непашкоджаным, — якім чынам вы адтуль вернецеся на Зямлю?!.
— Я… не вярнуся!
Пры гэтым адказе, прастата якога яшчэ выразлівей падкрэслівала гераізм Мішэля Ардана, увесь сход нібы анямеў. Гэтае маўчанне было красамоўнейшым, чым усякія выгукі захаплення…
Незнаёмы скарыстаў усеагульнае маўчанне, каб сказаць апошні пратэст.
— Але вы немінуча заб’еце сябе, — выкрыкнуў ён на ўсю сілу свайго голасу, — і ваша смерць будзе смерцю вар’ята! Яна нават нічога не дасць навуцы!
— Кажыце далей, велікадушны незнаёмы! — адказваў Мішэль Ардан сваім ясным і бесклапотным тонам. — Прызнацца, у вас даволі прыемная манера прадсказваць.
— О, гэта ўжо занадта! — усклікнуў праціўнік Ардана. — Не ведаю, навошта я працягваю такія несур’ёзныя спрэчкі. Ляціце сабе, куды хочаце! Вы ў даным выпадку непрытомны…
— Калі ласка, працягвайце. Не саромцеся.
