тым вагоне — нібы ў турме! Якая, мабыць уцеха — адчуваць, што вісіш так у прасторы! Каб на яго ліха, кожная птушка можа пазайздросціць — ды і зразумела: тут ужо крыллямі махаць не трэба, проста ляціш сабе, ды і толькі!
— Марыш, мілы! — сказаў Барбікен. — А чым-бы ты там дыхаў?
— І то праўда! Праклятае паветра, яго тут, як назнарок, і няма!
— А калі-б яно і было, дык замерз-бы адразу.
— Выходзіць, што думка, якая прышла ў маю галаву, сапраўдная бязглуздзіца?
— З гэтым нельга не згадзіцца.
— Значыцца, запёртым яшчэ прыдзецца пасядзець?
— Прыдзецца.
— Ай! — закрычаў шалёна Мішэль.
— Што здарылася? — спытаў Ніколь.
— Я адгадаў, што за ўяўны балід ляціць побач з намі!
— Што-ж гэта, па-твойму? — запытаў старшыня Пушачнага клуба.
— Гэта наш верны Спутнік, прыяцель Дыяны!
Пачалі ўглядацца і сапраўды пераканаліся, што памяты, нікім не пазнаны спачатку, уяўны мяшок быў труп Спутніка: няшчасны сабака застаўся верным сваім гаспадарам і не пакінуў іх…
РАЗДЗЕЛ VІІ
Хвіліна ап’янення
Толькі пры незвычайных умовах можна было назіраць такую нябачаную, дзіўную, але, разам з тым, і лёгка вытлумачальную з’яву. Гэта так
