Гэта старонка была вычытаная
Калі на дарогах няроўных
Ішлі ў ланцугох бедакі,
Імчалі на поўнач, на поўнач
З кратамі
Цягнікі.
А дні перарэзвалі краты —
Мы разам жывем іх іскрой
І мы адчуваем іх патос
Сваёй комсамольскай душой.
За зьдзек экспэдыцыі карнай,
За земляў крывавы падзел,
За арышт патайнай друкарні,
За кожны ганебны расстрэл,
За рогат напудранай шляхты,
За чыстую братнюю кроў,
За дні векавой катаракты,
За строй равэлінных муроў, —
За ўсё — маё юнае племя
Вялікую помсту нясе,
Поэта — у шчырай поэме,
У вобразаў пыхкай красе,
Тэкстыльшчык — у тонкай тканіне,
Студэнт — праз апошні залік;
У новай савецкай машыне,
Ў гэктары колгаснай зямлі,
