Гэта старонка была вычытаная
Ўва ўсім, што мы робім і славім,
У кожнай драбніцы пустой —
Ёсьць сьмелая наша нянавісьць,
Ёсьць кропля адплаты маёй.
1929—1930
∗
∗ ∗ |
Мне сягоньня восемнаццаць год,
Я ня ведаў катаргі і ссылкі —
Ў тыя дні вайны і непагод
Для сялян надпісваў я пасылкі.
Недзе нехта біўся, паміраў,
Я-ж ня ведаў, што прыходзяць буры,
І чаму пад шафаю хаваў
Бацька нелегальныя брошуры.
Пакаленьне гордае маё!
Дзеці дзён высокіх, я пытаю —
Што-жа мы такога прапяём,
Чым жыцыё сваё мы апраўдаем?
Ці мы помнім добра першы зрух,
Першых бунтаў цьмяныя абрысы,
Ці мы бачым добра шчыльны круг
Што самкнулі хцівых межаў рысы?
Засьпявайце моцна, хто пяе —
Кіньце воклік зграям звар‘яцелым,
О, Рэспубліка. Мы ўсе твае
Сэрцам, розумам і целам.
