куольки пасагу дадуць, доўга жупили, далѣй, вѣдама, за креўными паслали, зрабили змовины. Бацька ўзяў нашу тарѣлку, ўлиў у миску, даў госцямъ па ложцѣ, нарѣзаў хлѣба, а гаспадыня яешню спекла, памалилиса Богу, тагды мы й начали ўсихъ частаваць. Ажъ приходзиць Адарка, да бухъ бацьку у ноги; „ня ’тдавай, каа, мяне за намилага!“ — А тей ка: „А кали ’тдамь?!..“ — „Ой тата, ня пайду я за гэтага, бо я другога люблю!“ — Бацька яйе тагды за косы, дай каже: „я цябе, паршивую, научу, якъ треба слухаць бацька!“ — Дай пачаў яйе биць, биў ёнъ яйе, биў, а на послѣдку плюнуў: „Вядзи яе, ка мацери, ў лазню, няхай тамъ сядзиць, може яйе хохликъ ўхопиць, а будзе яще бацька ня слухаць, и яйе и саўсимъ забью!“ — Ну, мы гэта ўсе сядзимъ, да й пьемъ, а было, якъ посли казали, гэтакъ: Матка яйе привела ў лазню, сѣла сама ля дачки, дай каже: „Ну штожъ мая Адарачка, таке гора, дыкъ треба-жъ бацька слухаць, а то забье цябе!“ А Адарка ёй: „Ой, каже, мнѣ забитуой, маци моя руодиная, лепшъ, быць бацькомъ, якъ исци за Майсея!“ Прихилилась да матки на грудзи й плача, а маци й, якъ той каа, абняла рукуою за шію, й обѣдви пачали плакаць — вѣдама бабы Стала яйе мали ксциць, бо баяласе ў лазни адну пакидаць у гэтакомъ мѣсцѣ пагануомъ. А послѣ пайшла зъ лазни до господы.
Дакъ слухайце, пане, пайшла гэта яна да гасподы, а Адарка пациху выйшла зъ лазни, стала кале шулы й плача. Ажъ бачиць — церазъ парканъ пералѣзъ хлопецъ къ ёй, схапиў яйе за руки, дай каа: „Милая мая. Адарка, слухай, ци гэтаты! чаго ты тутъ стаишь? Ци на выглядаешь ты, анно ци ня прійдзя до цябе яки други палюбоўникъ, а свайго Паўла̀ уже ня хочешь?“ Якъ сказаў ёнъ гэта ёй, такъ яна и повисла яму на шію, та й каже: „не, Паўликъ, не, я цябе, якъ кахала, такъ и кахаю, да й за цябя й гора цярплю Бацька хоче мяне адаць за Жиряченка Майсея, да й за тое, што я нехочу исци за яго, мне биў и прагнаў, пакуль я ня паслухаю яго. — Якъ пачуў гэто Паўло̀, прихиліў къ сабѣ дзѣўку, й каа: „што-жъ — зробишь, мая милая, кали уже гэтакъ стала, то нехай як той казаў, и будзе гэтакъ: треба бацьки слухаць; хоцѣў я к табѣ сватоў пасылаць, да, бачъ, не сужджана намъ жиць разомъ: перабіў цябе Майсей у мяне? — А далѣй каже Адарцы: „Кали ты любишь мяне, такъ якъ перша, дакъ пусци мине къ сабѣ начаваць, а кали не пусцишь то Буогъ зъ табою, бывай здарова, дзѣўка! Ня ма мнѣ уже цяперъ щасця!“ — А самъ пералѣзъ изноў церазъ парканъ, циръ — й пайшоў. Адарка якъ угледзѣла, такъ и кинулася ў слѣдъ яго и пабѣгла за Паўломъ, дагнала яна яго, да й каа. „Раби са мною, што хошь, усё роўно мѣв съ тымъ Майсеемъ паганымъ радосци на будзе: збере маю салодкую не милый, ни то хоць пацѣшу я й цябе й сябе!“ — Тагды ўзяў хлопецъ дзѣўку, пярасадзиў церазъ парканъ да й пайшли яны, гэто ў лазню… „Ну, почакайце-жь паничъ, треба люльку запалиць“. Мы сдѣлали маленькій привалъ при выходѣ изъ лѣсу. Собесѣдникъ мой выкурилъ трубку, сплюнулъ въ сторону, и снова продолжалъ свой разсказъ: „А я й забыўса вамъ казаць, хто быў той Павелъ. Павелъ гэтый ня багаты хлопець и хаздиў ёнъ на заработки, и доўга уже. Адарка яго любила, а быў ёнъ безъ ко́нца цихи да добры, й нихто на яго слова кепскаго не скаже. Вярнуўся ёнъ да гасподы, да якъ пачуў, што д’Адарки пайшли сваты, дакъ ёнъ и пабѣгъ до яйе, — ну, а гэто ўсё, што яны съ сабою жупили, Майсей и чуў, ждаў ёнъ, ждаў насъ сватоў, да ня дыждаўся и пайшоў да хаты Шигалевой, ажъ еще нѣхто кале паркану гамониць, ёнъ цихенька падпоўзъ, стаў за вугломъ, да й слухае; ну, то обачиў якъ яны ў лазню пайшли, да. — не при насъ кажучи, Майсей буццымъ не притомны стаў, чмуренне, якъ той ка, найшло: хацѣў кабъ
