СУСЕДКА. Дык пачакайце-ж, панечка!.. Паліцыі нідзе няма ні духу, як помялом вымела!.. Дык вось, як той кончыў, усе́ пачалі крычаць, пляскаць рукамі — авантура!.. Ажно тут ускочыў на той самы стол жыдок якійсь, малы, чорнамазы… Той так сама, як пачаў, як пачаў па іхняму, па жыдоўскаму гэргатаць, дык я аж дзівавалася, скуль гэта ў яго гэтулькі бярэцца! Ажно нарэшце узьлез якійсь лахматы — з барадой, ні то мужык, ні то мястовы — і пачаў, ведаеца, по нашаму, па простаму гаварыць… „Ды што, кажа, паны, тое ды сёе; што, кажа, буржуазы гэткія, каб іх не́мач! проч, кажа, цара і тое ды сёе, — дык я аж заплакала.
МАТКА. — А што дабра з гэтага мусіць ня будзе, дык ня будзе. Сама скажэце, панечка, вось бялізны ляжыць куча, сухая ужо, качать, прасаваць трэба, а ніводная з дзяўчат ня прыйшла да работы! — пайшлі, мусіць на гэтыя свае мітынгі!... І родная дачушка і тая кудысьці, бачыце, паляце́ла, — так сама мусіць на якійсь мітынг… А я тут сяджу адна, як малпа кіпці абцяўшы, і ня ве́даю, што рабіць.
СУСЕДКА. — То-ж вы ня ве́даеце, панечка: на чыгунцы забастоўка — ні адзін поезд ня йдзе, на почце забастоўка, ўсе хвабрыкі, крамы — усё зачынена! Людзі па вуліцы ходзяць, як у сьвята якое, нічого ня робяць…
МАТКА. — Божа мой! што з гэтага ўсяго будзе!
СУСЕДКА. — Мусіць добра будзе, калі ўсе́ так за адно ўзяліся.
МАТКА. — А мяне́ страх бярэ.
