ЛЮДВІКА. — На што мама мяне́ мучыць?
МАТКА. — Гэта ты мяне́ мучыш! Не шкадуеш маіх сівых валасоў! Адказавай: так, ці не?
ЛЮДВІКА. — Мама… бо-ж я люблю яго!.. (сядае і закрывае вочы рукамі).
МАТКА (сумна). — Здурэла мая дачка, здурэла — ашале́ла! Эх, і мае́ віны, тут шмат! Чаму ж я адразу, як пачала не́шта дагадавацца, не прагнала яго, як сабаку, гэтага бязбожніка! сацыяліста праклятага!.. Вось, значыць, якія ўсе́ гэтыя вашыя „таварышы“! — толькі ласы на чэсць дзявочую, а пасьля — фю! і паляце́ў гдзе́сьці у сьве́т шырокі.
ЛЮДВІКА. (Блізка плачу). — Мама! Хочаце? прагане́це мяне́! я зара пайду ад вас і не вярнуся боле́й, толькі ня мучце мяне!.. І скуль гэта ў вас бярэцца гэтая злосць на мяне́, да ўсіх, да ўсяго сьве́ту?! Вы бы толькі мучылі ды мучылі мяне́ сваймі гутаркамі, кажучы, што гэта для дабра майго робіце… Я даўжэй, далібог, ня вытрываю! Кіну вас і пайду, куды вочы панясуць!
МАТКА. — Але, туды табе́ і дарога! Я бачу, што табе́ даўно ўжо хочацца ісьці „куды вочы панясуць“, валацуга ты!!
ЛЮДВІКА (ўскаківае). — Я яшчэ не такая, але можа буду такой з віны мамы. Бо ня вытрываю тут, далібог, ня вытрываю! мне́ душна тут! зразумейце: мне́ душна тут!!
(За сцэнай прыбліжаючыйся сьпе́ў многіх галасоў.)
Кроў нашу каты льюць ракамі,
Сьлязы народныя цякуць.
