Старонка:Кацярына (1911).pdf/32

То ня вецер, то ня буйны,
Што дубы ламае,
То ня горэ, ні ліхое,
Што маці ўмірае.
Не сіроткі тые дзеці,
Што маці спачыла:
Для іх слава асталася,
Асталась магіла.
Стануць людзі дакучаці
Малой сіраціні,
Вылье слёзы на магілу,
Сэрцэйко спачыне.
А таму—таму на сьвеці,
Што яму засталось,
Каго бацька і ні бачыў,
Маці адчуралась?
Што бязроднаму засталась?
Хто з ім загаворэ?
Ні радні, ані хаціны —
Торба, шлях, ды горе.
Панскі твар і чорны бровы
На што? Каб пазналі…
Змалевала, ні схавала,
Бадай палінялі.