Гэта старонка не была вычытаная
Ня стрываю… не магу“…
І схапіла качаргу!
Яна біла, малаціла,
Як пшаніцу на таку,
Аж крыві вядро спусьціла
Недацёпе — мужыку.
„Замарылась… адпачну…
Дый нанова распачну!
Ой, ой, ой, ня утрываю,
Рукі чэшуцца, гараць…
Дам хоць гэтаму, што з краю,
Каб ня мог і з месца ўстаць —
Хай ня ходзіць жабраваць
І малых дзяцей пужаць!“
І Пятра зачаставала
Ўшыр, уздоўж і ўпапярок,
Аж сама бяз сіл упала…
„Як-жа чуешся, Пятрок?“
Пётра кажа — „уцякаць!“
Бог гаворыць — „пачакаць!“
„Можа ты баішся з краю?
Пад падолам цемнаты
Я з табою памяняюсь —
Пералазь пад сьценку ты!“
Бог заняў ад хаты бок,
Пад сьцяной ляжыць Пятрок…
Баба йзноў як закрычала:
„Дам і тому — ад сьцяны,
Бо яму і не папала
Ні з адное стараны“.
