Старонка:Качаргой па абразох (1930).pdf/33

Дзень… другі… Ніхто ні слова
Пра папа ня кажа старай…
З дзіцем возіцца сынова…
Маці ў хаце ходзіць хмарай…
На чацьверты — ня стрывала,
Вышла ў шэпты да суседкі,
І у вечар засьпявала:
„Што-ж вы думаеце, дзеткі?
Ўсё па ўсім? Папа ні ў хату?
Хай няхрышчаным дзіцятка
Узрастае уровень тату,
Як якое „жыдзенятка“?
Вось дык сьвет настаў, мой божа!
Узялі ўладу недавяркі!“
Не сьцярпеў Лявон і кажа:
„Маці! годзе гэтай сваркі!
Вам, бацькі, мяне ня змусіць,
Бо папу ня дам я веры —
Ён у кожным слове хлусіць
І праз вокны, і праз дзьверы!
Ці-ж ён робіць па закону?
Веры ў бога сам ня мае!
І з мужыцкага загону
Толькі жыта падграбае…
Ён нас вучыць — ня судзіцца
І лагодным быць бясконца,
І з пакрыўджаным мірыцца
У той жа дзень, да змроку сонца…
Калі хто, з якога боку
Дзьмухане табе па вуху —