Гэта старонка не была вычытаная
Прывязьлі кішку… Дзьве бочкі,
Густа мыленай вады
І да самай цёмнай ночкі
Гналі жужалем „туды“.
Стаў расьці жывот, як вата…
Посьле раптам — зразу — бух!
Быццам стрэльнула гармата
І — ў шматы увесь трыбух!
Грамадзяне з перабуду
Хто у дзьверы, хто ў вакно…
Што далей было — ня буду
Гаварыць, скажу адно:
Што на вуліцы — ня кпіны —
Кожны доўга сьвітку трос,
І ва ўсіх — не бяз прычыны!
Ў бок служыў чамусьці нос…
Вось і ўсё! Сьцялі, Мар'яна!“ —
Загадаў дачцы Лукаш:
„Спаць пара. Ужо ня рана —
Заўтра трэба на кірмаш“…
Ўсіх, хто гэта прачытае,
Я бяз хітрасьці прашу,
Хай падзяку спачувае
Толькі к дзеду Лукашу.
|}
