Гэта старонка не была вычытаная
Зарвала, гліняны гаршчок!
Ня будзеш агрызацца? —
Адам сагнуўся у кручок
І стаў, як кот, плявацца.
У падмогу выперся Якуб:
„Пашла ты, лярва, у воду,
Бо ашуканцам і хлусам
Няма да раю уходу“.
Агата спуску не дае:
— Чаго ты брэшаш з дуру,
Калі ты сам сюды папаў,
Чужую ўзьдзеўшы скуру,
Сьляпога бацьку ашукаў
І брата… Што, папаўся? —
Якуб аглоблі павярнуў
Ад брамы і схаваўся.
Ахвота Ною падышла
За тога заступіцца…
Але Агата не дала
І роту расчыніцца.
— Каго я бачу, ай-яй-яй!
Чаго ты тут, пачвара?
Няўжо-ж патрэбна у раі
З чырвоным носам хара?
Прыпамятай, стары капшук,
Як раз ты насьвістаўся,
Што сын твой Хам гадзіны дзьве
Ад сьмеху аж качаўся. —
