І шкода зрабілася думцэ людзей.
Спусьцілася з высі нябеснай
І ў душах пакорных зямелькі дзяцей
Зьмянілася вольнаю песьняй.
У тысячы сьветычаў сонц залатых
Яна разлілася між імі;
Разсеяла цемру, ўзлячыла сьляпых, —
Сваё, іх праславіла іме.
Пры песельным звоне народ акрылеў,
Глядзеў, калыхаўся свабодай,
У бітвах верх браў, боль сваю адалеў,
Не страх быў змагацца с прыродай.
.................
Як сільным, магучым праз песьню стаў ён, —
Зноў пошэcць есць стала памалу;
Папробуе песьню — йшчэ звоне, як звон,
Але ўжо не так, як бывала.
Гібелі зноў людзі у сьпеку, ў мароз,
Як чэрві cьляпые у плесьні, —
Аж страшная кара дасьцігла з нябёc:
Забыўся народ сваей песьні.
Мінае сталецьце, другое ідзе —
Ня песьняй, а путамі звоне,
Веквечную гібель народу вядзе,
Народ-жэ ўсё стогне і стогне.
Урэшце патомкі, пасьля усіх бед,
Ад некуль зноў песьню дасталі,
