— Далей ідуць як быццам-бы чатыры сляды, але яны ўсе пакінуты гэтымі-ж двума коньмі. Яны ідуць перш уверх па гэтай прасецы і затым вяртаюцца назад.
— Добра, мой дружа Спэнглер, што-ж ты адносна гэтага думаеш?
— Многае яшчэ астаецца загадкавым, — адказаў Спэнглер, які служыў у ваенным лагеры разведчыкам, — але ўсё-ж мне ўжо ясна, што забойства зроблена іменна тут.
— Якія ў цябе доказы? Хіба ты знайшоў труп?
— Не. Трупа я яшчэ не знайшоў.
— А што-ж тады?
— Кроў. Вялікая лужына крыві, нібы яе выпусцілі з жыл буйвала. Ідзіце і паглядзіце самі. Але, — дадаў ён, — калі вы хочаце, каб я як належыць разабраўся ў слядах, распарадзіцеся, каб усе іншыя аставаліся на месцах.
— Добра, няхай будзе па-твойму, — адказаў маёр.
Затым, звяртаючыся да членаў экспедыцыі, маёр сказаў:
— Я прашу ўсіх астацца на некалькі хвілін на сваіх месцах. Мой следапыт павінен зараз зрабіць адно расследаванне, якое патрабуе, каб увесь участак быў у яго распараджэнні.
Патрабаванне маёра было бясспрэчна выканана нават тымі, хто не знаходзіўся ў непасрэдным падначаленні яму.
Праехаўшы крокаў пяцьдзесят, Спэнглер спыніўся:
— Бачыце гэта? — сказаў ён, паказваючы на зямлю.
— Я быў-бы сляпым, калі-б не бачыў, — адказаў маёр. — Лужына крыві, як ты сказаў, настолькі вялікая, што магла-б асушыць усе жылы буйвала. Калі-ж гэтая кроў выцекла з чалавека, то я сцвярджаю, што ён ужо не жыве.
— Памёр, — сказаў следапыт. — Памёр раней, чым гэтая кроў пацямнела.
— Як ты думаеш, Спэнглер, чыя гэта кроў?
— Гэта кроў таго самага чалавека, якога мы цяпер шукаем, — сына старога плантатара. Я таму і не хацеў, каб ён ішоў сюды.
— Мне здаецца, што ад яго не трэба захоўваць праўду. Усёроўна ён даведаецца аб ёй з часам.
— Гэта правільна, маёр. Але мне здаецца, што нам спачатку трэба высветліць акалічнасці, пры якіх гэта забойства было зроблена. У гэтым я ніяк не магу разабрацца.
— Як не можаш разабрацца? Справа ясная. Ён забіты індзейцамі. Яго забілі каманчы.
— Ні ў якім разе, — адказаў следапыт з упэўненым выглядам.
— Чаму ты гэта гаворыш, Спэнглер?
— Калі-б тут былі індзейцы, то мы знайшлі-б сляды не двух, а сарака коней.
— Гэта, вядома, правільна. Не верыцца, каб каманчы рыскнулі нападаць у адзіночку.
