ужо даўно павінен быць на месцы. Магчыма, зноў куды-небудзь заехаў? Памятаецца мне, што за домам павінна быць паветка для каня. Калі мустангер дома, то мы знойдзем там яго мустанга. Пачакайце тут, сябры, пакуль я схаджу і пагляджу.
Праз некалькі хвілін верхавод вярнуўся да сваіх саратнікоў, якія ўсё яшчэ стаялі ля дзвярэй.
— Вось не шанцуе! — усклікнуў ён ужо досыць гучным голасам. — Яго тут няма і не было за апошнія дні.
— Нам варта было-б увайсці ў халупу і ўпэўніцца ў гэтым, — прапанаваў адзін з радавых воінаў, гаворачы па-іспанску, і прытым з досыць нядрэнным выгаварваннем. — Што дрэннага, калі мы паглядзім, як ірландзец уладзіў сваё жыллё ў прэрыі?
— Вядома, у гэтым нічога дрэннага няма, — адказаў трэці таксама па-іспанску. — Давайце вось зазірнем і ў кладоўку. Я такі галодны, што магу есці сырое мяса.
— Чорт пабяры! — дадаў чацверты і апошні той-жа мілагучнай мовай. — Я чуў, што ў яго ёсць і свой скляпок. Калі гэта праўда…
Верхавод спыніў свайго саратніка. Успамін аб скляпку, як відаць, падштурхнуў яго да непасрэднага дзеяння.
Ён штурхануў дзверы нагой, але дзверы не адчыніліся.
— Карамба! Яны замкнуты знутры. Відаць, для таго, каб непавадна было наведвальнікам, як напрыклад ільвам, тыграм, мядзведзям, буйвалам і, напэўна, яшчэ і індзейцам. Ха-ха-ха!
Яшчэ адзін моцны ўдар нагою ў дзверы. Але дзверы не паддаюцца.
— Забарыкадыраваны, і нечым досыць цяжкім. Зараз зазірнем і ўбачым, у чым справа.
Пушчан у ход нож. У скуры мустанга, нацягнутай на лёгкай раме, паяўляецца вялікая дзірка. У яе індзеец прасоўвае руку і, мацаючы навокал, даследуе, у чым заключаецца перашкода.
Цюкі і скруткі хутка адсунуты з месца, і дзверы адчыняюцца насцеж.
Дзікуны ўваходзяць. У адчыненыя дзверы пранікае яркае святло месяца і асвятляе халупу.
Пасярод падлогі ляжыць, расцягнуўшыся, нейкі чалавек.
— Чорт пабяры!
— Што гэта — ён спіць?
— Гэта, напэўна, мярцвяк, інакш-бы ён пачуў нас.
— Не, — сказаў верхавод, разглядаючы чалавека на падлозе, — ён усяго только вельмі п‘яны. Гэта слуга мустангера. Мне ўжо даводзілася з ім сустракацца. Відаць, што гаспадара няма дома. Спадзяюся, што гэта жывёліна не выпіла ўсяго пойла! А вось і бутля. Пахне, як ружа. Асталося і на нашу долю. Ну што-ж, можна і выпіць!
За некалькі секунд рэшткі манонгахельскага віскі былі размеркаваны паміж прысутнымі. Хапіла кожнаму прыкласціся па разу, а верхаводу давялося і больш.
