Гаспадар дома рана ці позна павінен вярнуцца. Госці безумоўна хочуць з ім пабачыцца, інакш-бы яны не прышлі ў такі позні час.
Што чатыром індзейцам патрэбна ад Морыса-мустангера?
Яны прышлі забіць яго!
Аднак, для чытача, напэўна, ужо ясна, хто хаваецца пад маскай каманчаў. Нашы каманчы — усяго толькі мексіканцы, іх правадыр — Мігуэль Дыяз, мустангер.
— Нам трэба наладзіць засаду і пачакаць яго, — гаворыць Эль-Кайот. — Цяпер ён ужо, напэўна, хутка вернецца. Вы, Барахо, адпраўляйцеся на кручу і сачыце, калі ён паявіцца на раўніне. Астатнія няхай астаюцца са мною. Ён прыедзе з боку Леоны. Мы можам сустрэць яго пад вялікім кіпарысам, унізе цясніны. Гэта будзе самае падыходзячае месца.
— Ці не лепш нам пакончыць з гэтым? — прапануе крывяжэрны Барахо, паказваючы на Феліма.
— З мёртвага ўзяткі гладкі! — далучаецца другі з таварышоў.
— Што карысці? Ён і так нікому не перашкаджае. Пакіньце гэтага дзівака ў спакоі. Я дагаварыўся забіць толькі яго гаспадара. Ну, Барахо, рушце ў дарогу. Узбірайцеся на кручу. Дон Морысіо можа з‘явіцца кожную хвіліну. Трэба дзейнічаць без промаху. Магчыма, нам ніколі не будзе такога выпадку. Сачыце за ім з вяршыні кручы. Пры такім асвятленні вы ўбачыце яго здалёку. Як толькі вы яго заўважыце, спяшайцеся сюды і паведаміце нам. Глядзіце, зрабіце гэта так, каб мы яшчэ паспелі дабегчы да кіпарыса.
Барахо марудзіў падначаліцца распараджэнню. Яму не пашанцавала ў мінулую ноч, і ён моцна прайграўся ў карты Эль-Кайоту. Яму хацелася-б адыграцца. Ён добра ведае, чым зоймуцца яго таварышы.
— Хутчэй-жа, сен‘ёр, Віцэнтэ, — камандуе Дыяз, бачачы, з якой неахвотай пакідае той халупу. — Калі мы прайграем у гэтай справе, то і вы прайграеце больш, чым вам удалося-б выйграць у партыю monté. Ідзіце-ж, мой дружа, — прадаўжае Эль-Кайот падбадзёрваючым тонам. — Калі ён не паявіцца на працягу гадзіны, хто-небудзь зменіць вас. Ідзіце-ж.
Барахо падначальваецца.
Вышаўшы з халупы ён накіроўваецца да кручы. Астатнія размяшчаюцца ў халупе.
На стале перад імі з‘яўляецца не вячэра, а калода іспанскіх карт — нязменны спадарожнік кожнага мексіканскага авантурыста.
У азарце ігры непрыкметна ляціць час. Праходзіць гадзіна. Срэбраныя долары звіняць на грубым стале халупы. Ціха шамацяць карты.
Але вось рэзкі гук раптам перапыняе ігру.
Гэта дзікі выкрык прачнуўшагася Феліма. Ён упершыню бачыць
