валі толькі абрысы конніка і больш нічога. Ніякага падабенства да Морыса-мустангера коннікі з сетлмента не заўважылі.
Фелім глядзеў на конніка, стоячы спіною да заходзячага сонца. Коннік паказаўся яму падобным да гаспадара.
Чатыры мексіканцы, якія ведалі Морыса-мустангера, прышлі да такога-ж заключэння.
Фелім і мексіканцы перажылі адчуванне самага дзікага жаху.
Члены экспедыцыі маёра, убачыўшы гэту загадачную фігуру, былі таксама моцна ўсхваляваны і ніяк не маглі прыдумаць, як растлумачыць такую дзіўную з‘яву.
— Што-ж гэта такое? Што вы аб гэтым думаеце, панове? — запытаў маёр, звяртаючыся да сваіх спадарожнікаў, пасля таго як коннік знік, прызнаюся, я зусім азадачаны.
— Прадзелка індзейцаў? — выказаў нехта думку. — Прыманка, каб уцягнуць нас у засаду?
— Дрэнная прыманка, сказаў-бы я, — заўважыў другі. — Мяне, ва ўсякім выпадку, на такую прыманку не возьмеш.
— Я думаю, што індзейцы тут ні пры чым, — адказаў маёр. — Што ты адносна гэтага думаеш, Спэнглер?
Следапыт толькі паківаў у адказ галавою.
— Ці можа гэта быць пераапрануты індзеец? — зноў звярнуўся да яго маёр.
— Я ведаю не больш за вас, маёр, — адказаў следапыт. — Напэўна, што-небудзь накшталт гэтага. Адно з двух — або чалавек, або чучала.
— Вядома, гэта чучала, — адазвалася некалькі галасоў.
— Хто-б ён ні быў — чалавек, чорт або чучала, — сказаў пагранічнік, які выказаў ужо раз сваю думкуў, — я не бачу падстаў, чаму нам не даведацца, куды ідзе яго след. Цікава, ці пакінуў ён за сабою сляды?
— Калі след астаўся, — адказаў Спэнглер, — то мы хутка гэта выявім. Наша дарога ляжыць па тым-жа напрамку. Можна ехаць, маёр?
— Так, вядома. Такое глупства не павінна тармазіць выкананне нашай задачы. Наперад!
Коннікі зноў рушылі наперад, некаторыя з іх не без хістання. Сярод членаў атрада былі людзі, якія хутка павярнулі-б назад, калі-б імі не кіравалі. Да іх належаў і Кольхаун. Ён быў узрушаны больш за ўсіх. Калі ён убачыў конніка без галавы, яго вочы раптам спыніліся, нібы шкляныя, губы пабялелі, а ніжняя сківіца адвісла.
Яго дзіўны выгляд, вядома, не ўслізнуў-бы ад увагі акружаючых, калі-б не агульнае замяшанне. Усе, нібы зачараваныя, глядзелі ў адну кропку, пакуль дзіўная здань не знікла. Калі-ж атрад рушыў наперад, капітан трымаўся ззаду ўсіх, каб не адчуць на сабе позіркаў акружаючых.
Спэнглер правільна гаварыў: тое месца, на якім таямнічы коннік прастаяў некалькі часу, ляжала якраз па дарозе атрада.
