Яна не выяўляе і ценю страху, наперакор сваім словам. Губы не дрыжаць, на твары не прыкметна бледнасці. Наадварот, яе позірк, накіраваны ўперад, — заклік гордага кахання, заклік арліцы, якая чакае свайго арла.
Але раптам — што за дзіўная перамена? Залатая вышыўка ўвяла яе ў заблуджэнне. Коннік у мексіканскім уборы — не Морыс Джэральд, а Мігуэль Дыяз.
Захапленне чакання пераходзіць у смутак. У безнадзейнасці яна апускаецца на сядло. З яе губ зрываюцца ўздыхі, блізкія да выкрыкаў роспачы. Але сполаху не прыкметна ў ёй. Гэта — расчараванне, змешанае з пачуццём пратэсту.
Эль-Кайот загаварыў першы:
— Добры дзень, сен‘ёрыта! Хто-б чакаў убачыць вас сярод гэтых цярністых зараснікаў?
— Гэта ні ў якім разе не павінна вас датычыць, дон Мігуэль Дыяз.
— Дзіўны адказ, сен‘ёрыта! Вядома, гэта датычыць мяне і павінна мяне датычыць. Вы надта добра ведаеце, як моцна я вас кахаю. Дурнем я быў, калі прызнаўся, што я ваш раб. Вось гэта-ж і ахаладзіла вашы пачуцці.
— Вы памыляецеся, сен‘ёр. Я ніколі не гаварыла, што кахаю вас. Калі мне падабалася, як вы ездзіце конна, і я аб гэтым вам сказала, то ва ўсякім выпадку не варта было рабіць з гэтага якія-небудзь вывады. Не вамі я любавалася, а толькі вашым майстэрствам наезніка. І гэта было тры гады таму назад. Я была яшчэ тады дзяўчынкай, а ў гэтым узросце такія рэчы дзейнічаюць на ўяўленне. Здзіўляе знешні бляск, а не маральныя якасці. Але цяпер я жанчына. І зусім натуральна, што ўсё гэта павінна было змяніцца.
— Але чаму-ж вы ўнушалі мне нязбытачныя надзеі? Памятаеце той дзень, калі я ўціхамірыў самага шалёнага буйвала і ўсмірыў самага дзікага каня ў стадзе вашага бацькі? Ніводзін-жа пастух не асмельваўся падыйсці да іх. У гэты дзень вы ўсміхаліся мне, і ў вашым позірку я прачытаў прызнанне ў каханні. Не адмаўляйце гэтага, дон‘я Ісідора. У мяне дастаткова практыкі, і я добра мог прачытаць на вашым твары, што вы думалі і што вы адчувалі. Але цяпер усё змянілася. Чаму? Таму, што вы мяне пакарылі сваімі чарамі. Або хутчэй таму, што я меў глупства прызнацца ў гэтым. А вы, як кожная жанчына, атрымаўшы перамогу і даведаўшыся аб гэтым, страцілі інтарэс да пераможанага. Гэта так, сен‘ёрыта, не адмаўляйце гэтага.
— Не, гэта не так, дон Мігуэль Дыяз. Я ніколі ні словам, ні позіркам не прызнавалася ў каханні да вас. Вы былі для мяне проста ўмелым наезнікам, але не больш. Вы тады былі ім або, прынамсі, здаваліся такім. Але што вы прадстаўляеце сабой цяпер? Ці ведаеце вы, што пра вас гавораць тут, ды і не толькі тут, але і на Рыо-Грандэ?
