— Я не лічу патрэбным адказаць на паклёп — усёроўна, ці выходзіць ён ад сяброў-здраднікаў ці хлуслівых ворагаў. Я тут для таго, каб атрымаць тлумачэнне, а не даваць іх.
— Ад каго?
— Ад вас, цудоўная дон‘я Ісідора.
— Вы занадта самаўпэўнены, дон Мігуэль Дыяз. Не забывайцеся, сен‘ёр, з кім вы размаўляеце. Не забывайцеся, што я дачка…
— Аднаго з самых гордых памешчыкаў на Рыо-Грандэ і пляменніца не менш гордага ўласніка ў Техасе. Я аб усім гэтым думаў. Успомніў таксама, што калісьці і я ўладаў гасіендай, а цяпер — усяго толькі паляўнічы на коней. Карамба! І што-ж з таго? Вы не з тых жанчын, якія могуць ненавідзець чалавека з-за таго толькі, што ён не багаты. Бедны мустангер, як відаць, можа мець у вас не менш шансаў, чым уласнік табуноў. І ў мяне ёсць доказ вашага велікадушша.
— Які доказ? — хутка запытала яна, упершыню выявіўшы трывогу. — Дзе гэты доказ?
— У гэтым цудоўным пісьме. Вось яно, у мяне ў руках, за подпісам дон‘і Ісідоры Каварубіо дэ Лос-Ланос; пісьмо адрасаванае такому-ж беднаму мустангеру, як і я. Я не бачу неабходнасці паказваць яго бліжэй. Вы-ж можаце пазнаць пісьмо і на адлегласці?
Яна пазнала пісьмо. Гнеўны позірк, звернуты на Дыяза, выдаў гэта.
— Як яно магло трапіць у вашы рукі? — запыталася Ісідора, не спрабуючы скрыць сваё абурэнне.
— Гэта няважна. Яно ў маіх руках. Гэтага я даўно дабіваўся. Не для таго, каб даведацца, што вы перасталі цікавіцца мною, — для мяне было ясна гэта і так, — але каб мець доказ, што вы захоплены другім. Яно гаворыць аб тым, што вы кахаеце Морыса-мустангера, вы марыце зірнуць у яго прыгожыя вочы. Але ведаеце, вы ніколі не ўбачыце яго.
— Што гэта азначае, дон Мігуэль Дыяз?
Яна запыталася ў яго дрыжачым голасам, баючыся пачуць адказ. І нядзіва. Выраз твара Эль-Кайота павінен быў унушыць гэты страх.
Заўважыўшы гэта, ён адказаў:
— Вашы апасенні зусім правільныя. Я страціў вас, дон‘я Ісідора, але ніхто іншы таксама вас не атрымае, — я гэта вырашыў.
— Што іменна?
— Тое, што я сказаў: ніхто іншы не назаве вас сваёй, а ў асаблівасці Морыс-мустангер.
— Вось што?
— Так! Абяцайце мне, што вы ніколі больш не сустрэнецеся з ім, ці ўжо вы не сойдзеце з гэтага месца.
— Вы жартуеце, дон Мігуэль?
