— Не, я гавару зусім сур‘ёзна, дон‘я Ісідора.
Шчырасць гэтых слоў была занадта відавочнай. Не гледзячы на ўласцівую Эль-Кайоту баязлівасць, позірк яго выказаў халодную і жорсткую рашучасць, а рука ўжо ўзялася за рукаятку кінжала.
Адважная Ісідора не магла не адчуць трывогі. Пагроза была занадта відавочнай, і здавалася — унікнуць небяспекі амаль немагчыма. У першы-ж момант сустрэчы ў яе крыху задрыжэла сэрца, але яна спадзявалася, што падаспее чалавек, які будзе яе абараняць. У пачатку размовы маладая мексіканка прагна прыслухоўвалася, ці не пачуецца тупат каня, і час ад часу паглядала ў той бок зараснікаў, адкуль яна чакала гэтага гуку.
Цяпер гэта надзея рухнула. Пісьмо не трапіла таму, каму яно прызначалася; чакаць падтрымкі не было чаго. Яна падумала аб уцёках. Але гэта звязана было з вялікімі цяжкасцямі і рыскам. Яна, напэўна, атрымае кулю ў спіну, бо пісталет Эль-Кайота быў у яго таксама блізка пад рукой, як і кінжал.
Ісідора добра ацаніла ўсю небяспеку становішча. На яе месцы любая жанчына не ведала-б, што рабіць. Але Ісідора Каварубіо была не з палахлівых. Яна і віду не паказала, што пагроза зрабіла на яе хоць якое-небудзь уражанне.
— Глупства! — усклікнула яна. — Вы гуляеце са мною, сен‘ёр. Вы хочаце напалохаць мяне. Ха-ха-ха! Чаго мне баяцца вас? Я езджу на кані не горш за вас. І ласо я кідаю таксама лёгка і таксама далёка, як і вы. Паглядзіце, як спрытна я з ім абыходжуся!
З усмешкай гаворачы гэтыя словы, дзяўчына зняла ласо сядзельнай лукі і пачала накручваць яго на руку, нібы маючы намер дэманстраваць сваё майстэрства.
Але замысел яе быў іншы. Дыяз гэтага не зразумеў. Ён быў азадачаны яе паводзінамі і моўчкі сядзеў на кані.
Толькі тады, калі ён адчуў пятлю ласо, якая зацягвалася вакол яго локцяў, мексіканец зразумеў яе намер. Але было позна. У наступны момант рукі ў яго аказаліся выцягнутымі па баках і туга звязанымі. Ён ужо не мог дастаць ні свайго кінжала, ні пісталета. У яго нават не было магчымасці вызваліцца ад пятлі. Перш чым Эль-Кайот паспеў дакрануцца да вяроўкі, яна яшчэ мацней зацягнулася вакол яго. Моцным штуршком ён быў выкінуты з сядла.
— Цяпер, дон Мігуэль Дыяз, — закрычала Ісідора, павярнуўшы каня, — не пагражайце мне больш. І не прабуйце вызваліцца. Паварушыце толькі пальцам, і я паеду наперад. Каварны паганец! Не гледзячы на тваю баязлівасць, ты хацеў забіць мяне, я бачыла гэта па тваіх вачах. Але нашы ролі перамяніліся, і цяпер…
Не чуючы азказу, яна замоўкла. Яе ласо было туга нацягнута, і яна не спускала вачэй з упаўшага чалавека.
