ветрам на азотэі. Унізе можна было выразна чуць кожнае слова, але Луізу мала цікавіла іх размова. Толькі калі да яе слыху даляцела дарагое ёй імя, яна пачала прыслухоўвацца.
— Яны называюць маладога хлапца Джэральда. Морыс Джэральд яго імя. Яны гавораць, што ён ірландзец, але калі гэта праўда, то ён зусім не падобен да тых ірландцаў, якіх я бачыў у Новым Орлеане. Ён больш падобны да сапраўднага джэнтльмена-плантатара. Вось да каго ён падобны.
— Ты не думаеш, Плутон, што ён забіў містэра Генры?
— Нічога падобнага я не думаю. Хо! Хо! Ён забіў містэра Генры! Вось яшчэ што прыдумалі! Гэта ўсёроўна, што сказаць, быццам я забіў містэра Генры. Але што там такое? Глядзі туды, Фларында. Бачыш?
— Дзе?
— Вунь там, на тым баку ракі. Бачыш мужчыну на кані? Гэта-ж Морыс Джэральд, той самы чалавек, якога мы сустрэлі ў чорнай прэрыі… Той самы, які падараваў міс Лу крапчатага каня. Той самы, якога цяпер усе шукаюць там, дзе яго няма!
— О, Плутон, я ўпэўнена, што ён не вінаваты. Ён такі прыгожы і храбры паніч!
Луіза далей не стала слухаць. Яна вярнулася ў свой пакой і накіравалася на азотэю. Ёй цяжка было скрыць сваё хваляванне перад слугамі.
— Аб чым вы тут размаўляеце? — з напускной строгасцю запытала Луіза.
— О, міс Луіза, паглядзіце вось туды! Малады хлапец.
— Які малады хлапец!
— Той самы, якога шукаюць, той самы…
— Я нічога не бачу.
— Хо! Хо! Ён толькі што схаваўся за дрэвамі. Глядзіце туды, туды. Вы бачыце чорны бліскучы капялюш, аксамітную куртку і бліскучыя срэбраныя гузікі? Гэта ён. Я ўпэўнен, што гэта ён, той самы малады хлапец.
— Ты, напэўна, памыляешся, Плутон. Тут многія так апранаюцца. Адлегласць занадта вялікая, каб пазнаць чалавека, асабліва цяпер, калі яго ўжо амаль не відаць. Ну, усёроўна, Фларында. Бяжы ўніз, прынясі мой капялюш і амазонку. Я хачу пакатацца конна. А ты, Плутон, асядлай мне Луну як мага хутчэй. Я баюся, што сонца падымецца надта высока. Ну, хутчэй, хутчэй!
Як толькі слугі зніклі на лесніцы, Луіза яшчэ раз з хваляваннем падышла да парэнчаў азотэі. Цяпер ёй ніхто не перашкодзіць разгледзець добра, хто там, на ўзгорку, сярод зараснікаў.
Але ўжо было позна. Коннік знік.
«Падабенства вялікае, і ў той-жа час гэта як быццам-бы не ён. Калі гэта Морыс Джэральд, то чаго яму ехаць у гэтым напрамку?»
