З таго, што яму сказала Луіза Пойндэкстэр, стары паляўнічы зразумеў, што Морыс Джэральд у вялікай небяспецы. Стумп стараўся ўнікаць сустрэчы з атрадамі Пойндэкстэра і спяшаўся прыехаць на Аламо да іх.
Ён ведаў, што калі ён сустрэнецца з рэгулятарамі, то хочаш-не-хочаш яму давядзецца паказаць дарогу да жылля мяркуемага забойцы.
На некаторай адлегласці ад халупы, ужо ў зарасніках нізкага берага Аламо, Стумп прывязаў каня і прадаўжаў шлях пехатою.
Дзверы, абцягнутыя скурай мустанга, былі зачынены, але пасярод іх зіяла дзірка. Што гэта магло азначаць?
Гэта прымусіла паляўнічага быць яшчэбольш асцярожным. Нячутнымі крокамі абышоў ён халупу і, прабіраючыся пад прыкрыццем дрэў, дайшоў да паветкі, стаў на калені і пачаў прыслухоўвацца.
З хакале пачулася гучнае дыханне, суправаджаемае перарывістым храпеннем. Зеб Стумп зазірнуў у шчыліну і ўбачыў спячага на падлозе Феліма.
Цяпер асцярожнасць была лішняй. Паляўнічы падняўся на ногі і, зноў абышоўшы халупу, увайшоў праз дзверы. Яны не былі замкнуты. Ён не стаў будзіць Феліма.
«Рэчы складзены ў дарогу. А! Успамінаю: малады ірландзец гаварыў, што збіраецца днямі выехаць адсюль. Гэты-ж малайчына не проста спіць, а мярцвецкі п‘яны. Цікава, ці пакінуў ён хоць кроплю выпіўкі. Наўрад. А вось і бутля без корка валяецца на баку, побач і фляга — таксама пустая. Чорт-бы пабраў гэтага п‘яніцу, — ён-жа здольны паглынуць не менш вадкасці, чым уся крэйдавая прэрыя!.. Іспанскія карты! Цэлая калода валяецца на падлозе. Што ён мог рабіць з імі? Напэўна, выпіваючы, раскладваў пас‘янс. Але хто прарэзаў дзірку ў дзвярах і адкуль гэта шчыліна ў сцяне? Напэўна, ён мне зможа растлумачыць. Разбуджу яго і запытаюся».
— Фелім! Фелім!
Фелім не адказваў.
— Фелім, гэта я! Фелім!
Адказу зноў не было. Не гледзячы на тое, што другі раз паляўнічы закрычаў з такой сілай, што голас яго быў, напэўна, чуваць на поўмілі, Фелім прадаўжаў спакойна спаць. Зеб пачаў трэсці п‘яніцу з усёй сілы; у адказ пачулася толькі нейкае мармытанне, але яно зараз-жа перайшло ў ранейшае раскацістае храпенне.
«Калі-б не яго храпенне, я падумаў-бы, што ён памёр. Але што ён страшэнна п‘яны, у гэтым няма сумнення. Як-жа прывесці яго ў прытомнасць?»
Позірк старога паляўнічага спыніўся на вядры, якое стаяла у кутку. Яно было поўнае вады. З усмешкай Зеб падняў вядро і плюхнуў ваду проста ў фізіяномію соннаму.
