Гэта дало жадаемыя рэзультаты. Фелім прачнуўся, хоць яшчэ і не працверазіўся.
Паток усклікаў, які вырваўся з яго вуснаў, зліўся з вясёлым рогатам старога паляўнічага.
Нарэшце, абодва супакоіліся і маглі пачаць сур‘ёзную размову.
Не гледзячы на ап‘яненне, Фелім усё яшчэ знаходзіўся пад уплывам перажытай жудасці. Бесцырамонны жарт Зеба не выклікаў у ім крыўды — ён быў рад, што мог, нарэшце, падзяліцца з кім-небудзь сваімі ўражаннямі. Зеб упершыню пачуў ад яго аб дзіўным конніку без галавы.
Спачатку Зеб высмеяў Феліма. Ён назваў гэта проста «ігрой уяўлення» старога п‘яніцы. Аднак, ён быў азадачаны, калі Фелім прадаўжаў настойваць, што гэта было сапраўды фактам.
— Ну, якая-ж гэта магла быць памылка! — пярэчыў ірландзец. Хіба я не бачыў містэра Морыса таксама ясна, як цяпер бачу вас? Бачыў усё, за выключэннем галавы. Але і галаву я пасля ўбачыў, калі ён павярнуў каня. Ды апрача таго, на ім было яго мексіканскае серапэ і боты са скуры ягуара. А як я мог не пазнаць яго прыгожага каня? Здаецца, я забыўся яшчэ сказаць, што і Тара пайшоў за ім. А пасля я чуў, як ён роў на індзейцаў.
— Індзейцы? — усклікнуў паляўнічы, недаверліва ківаючы галавой. — Індзейцы, якія іграюць іспанскімі картамі?
— Вы думаеце, што гэта былі не індзейцы?
— Няважна, што я думаю. Цяпер няма часу разважаць. Прадаўжай, расказвай усё, што ты бачыў і чуў.
Калі Фелім, нарэшце, скончыў сваё апавяданне, Зеб не стаў больш задаваць пытанняў. Ён вышаў з халупы і расцягнуўся на траве.
Яму хацелася разабрацца ў сваіх думках: расказ Феліма яшчэ больш заблытваў абстаноўку ўсёй справы.
Да гэтага часу вядома было толькі аб знікненні Генры Пойндэкстэра, цяпер-жа карціна ўскладнялася яшчэ тым, што мустангер не вярнуўся дадому, не гледзячы на тое, што павінен быў прыехаць, са слоў слугі, яшчэ напярэдадні раніцой.
Яшчэ больш таямніча гучэў дзіўны расказ аб тым, што мустангер з‘яўляўся ў вобразе конніка без галавы, або з галавою, якую трымаў у руцэ. Гэта магло быць толькі нейчай прадзелкай.
Дзіўна, вядома, займацца такімі жартамі ў момант, калі толькі што зроблена забойства і палова насельніцтва сетлмента шукае забойцу. Гэта было тым больш дзіўна, што вінавайцам злачынства лічылі ні каго іншага, як іменна Морыса Джэральда.
Перад Зебам Стумпам раскрывалася карціна нейкага дзіўнага счаплення акалічнасцей або, правільней, нейкага награмаджэння падзей. Здарэнні без бачных прычын, прычыны без бачных вы-
