нікаў, злачынствы без зразумелых пабуджэнняў. Штосьці таямнічае, незразумелае…
Начное спатканне паміж Морысам Джэральдам і Луізай Пойндэкстэр, сварка з братам як вынік гэтага спаткання, ад‘езд Морыса ў прэрыю, Генры, які адправіўся наўздагон, каб прасіць у Джэральда прабачэння, — усё гэта зусім натуральна і зразумела. Але далей пачыналіся блытаніна і супярэчнасці.
Зеб Стумп ведаў прыхільнасць Морыса Джэральда да Генры Пойндэкстэра. Неаднаразова Морыс гаварыў аб Генры Пойндэкстэры і ніколі не выяўляў і ценю варожасці, наадварот, заўсёды захапляўся надзвычайнымі якасцямі гэтага юнака. Здагадка, што Морыс мог раптам ператварыцца з прыяцеля юнака ў яго забойцу, здавалася, вельмі непраўдападобнай.
Не гледзячы на незвычайную яснасць розуму, Зеб Стумп не мог знайсці разумную разгадку гэтай складанай драмы. Адзіна, у чым ён не сумняваўся, — гэта ў тым, што чатыры коннікі, якія, на яго думку, не былі індзейцамі, зрабілі набег на халупу мустангера. Магчыма, што яны былі неяк звязаны з учыненым забойствам. Аднак, з‘яўленне гэтых людзей у хакале і адсутнасць яе гаспадара навялі Стумпа на яшчэ больш сумныя меркаванні. Яму здавалася цяпер, што забіты быў не адзін чалавек і што ў лясных зарасніках варта шукаць два трупы.
Пры гэтай думцы цяжкі ўздых вырваўся з грудзей старога паляўнічага. Ён палюбіў маладога ірландца амаль бацькаўскай любоўю. І думка, што Морыс Джэральд па-здрадніцку забіты ў цёмных зарасніках і што цела яго клююць каршуны і разрываюць кайоты, рабіла старому нясцерпны боль. І чым больш ён удумваўся, тым глыбей уздыхаў. Нарэшце, не могучы ўжо знаходзіцца пад гэтым пакутлівым прыгнётам, Стумп усхапіўся на ногі і пачаў хутка хадзіць узад і ўперад. Ён рашыў адпомсціць.
Стары паляўнічы быў так захоплены сваімі горкімі перажываннямі, што не заўважыў, як міма яго прабег вялікі сабака мустангера.
Фелім радасным крыкам вітаў зварот сабакі. Зеб Стумп аставаўся раўнадушным да гэтага да таго часу, пакуль не пачуў гучнага выкліку, звернутага да яго:
— О, містэр Стумп, паглядзіце на Тару. Глядзіце, у яго на шыі штосьці прывязана. Гэтага не было, калі ён пабег. Як вы думаеце, што гэта такое?
Сапраўды, на шыі сабакі быў раменьчык з аленяй скуры. Але пад ім яшчэ нешта тырчэла — нейкі маленькі скрутачак.
Зеб выцягнуў паляўнічы нож і нахіліўся да сабакі; той у сполаху пачаў адступацца назад, але пасля, пераканаўшыся, што тут не было благога намеру, дазволіў падыйсці да сябе.
Раменьчык быў разрэзаны, скрутачак расхінуты — у ім была картка.
На картцы было надрукавана імя і было штосьці напісана ад рукі, як быццам чырвоным чарнілам, правільней — крывёю.
