тырчэў на канцы ліста, памачыў яго ў кроў аднаго з кайотаў і пачаў пісаць.
Затым ён дастаў кавалачак раменьчыка з аленяй скуры і завязаў яго на шыі сабакі. Старанна закруціўшы картку ў кавалачак цыраты, адарванай ад падкладкі панамы, ён заткнуў яе за імправізаваны нашыйнік.
Цяпер аставалася ўгаварыць сабаку выканаць абавязкі пісьманосца.
Гэта было досыць цяжка. Верны пёс, не гледзячы на свой розум, ніяк не мог зразумець, чаму ён павінен пакінуць таго, каму ён быў так шчыра адданы. Ён доўга аставаўся глухім да ўгавораў, якія гналі яго адсюль. І толькі пасля таго, як чалавек, так нядаўна ім выратаваны, з прытворнай злосцю закрычаў на яго і пабіў кастылём, — толькі пасля гэтага сабака падначаліўся і пайшоў.
Адправіўшыся ў дарогу, Тара некалькі разоў аглядаўся назад і кідаў на гаспадара позіркі, поўныя дакору.
— Бедненькі! — з жалем у голасе сказаў Морыс, калі Тара знік у зарасніках. — Гэта ўсёроўна, што пабіць сябе або самага блізкага прыяцеля. Ну, нічога, я не астануся ў яго ў даўгу. А цяпер мне трэба падумаць аб абароне ў выпадку новых нападаў кайотаў. Яны, напэўна, з‘явяцца, адчуўшы, што я астаўся адзін.
План дзеяння быў абдуманы.
Недалёка ад арэшніку стаяла дрэва з двума тоўстымі гарызантальнымі сукамі. Яны былі блізка адзін ад другога на вышыні шасці-сямі футаў над зямлёю.
Джэральд пракалоў нажом цэлы рад дзірачак у полах свайго плашча, пасля разматаў свой крэпавы шарф і разарваў у даўжыню надвое. Такім чынам атрымаліся дзве паласы па некалькі ярдаў даўжынёю. Пасля гэтага ён расцягнуў плашч паміж сукамі і прывязаў яго палоскамі шарфа на дрэве ў выглядзе гамака.
Морыс ведаў, што кайоты не ўмеюць лазіць па дрэвах і што, уладзіўшыся на гэтай вісячай пасцелі, ён можа зусім спакойна наглядаць за імі.
Ён не шкадаваў сваіх сіл, наладжваючы гэтае прыстасаванне, бо быў упэўнены, што кайоты павінны вярнуцца, І, сапраўды, ваўкі не замарудзілі паказацца. Яны падкрадваліся з апаскай. Крок-два наперад, затым спыняліся і глядзелі навокал. І зноў прасоўваліся да месца ранейшай бітвы. Пераканаўшыся, што сабакі няма, яны хутка сабраліся ўсім табуном.
Морыс стаў сведкай іх агіднай разлютаванасці, характэрнай для гэтых баязлівых жывёлін. Спачатку яны пачалі жэрці трупы сваіх загінуўшых сабратаў. Услед за тым кайоты стоўпіліся пад дрэвам, на якім размясціўся ранены.
Падвешваючы свой гамак, мустангер не спрабаваў замаскіраваць яго. Ад зямлі яго аддзяляла досыць вялікая адлегласць, і яму здавалася, што гэтым ужо забяспечана яго безапаснасць.
