Куля, якая прабіла сэрца лютага звера, не спыніла прыжка, але гэта быў апошні прыжок драпежніка.
Стары паляўнічы кінуўся ў ваду.
Але тут яго самога чакаў напад. Не кіпцюры ягуара ўчапіліся ў яго, а рукі чалавека, якога ён толькі што выратаваў ад смерці.
На шчасце Зеба, нож мустангера астаўся на зямлі, але непрытомны кінуўся душыць свайго выратоўцу. Зеб адкінуў стрэльбу і адбіў нечаканы напад. Барацьба прадаўжалася досыць доўга. Нарэшце, Зебу ўдалося схапіць маладога ірландца на рукі і занесці на бераг.
Але як толькі хворы адчуў сябе вызваленым, ён усхапіўся з месца і пабег да арэшніка з такой хуткасцю, нібы хворая нага не трывожыла яго больш.
Паляўнічы адгадаў намер непрытомнага. Ён заўважыў лязо нажа, якое блішчэла на плашчы. Мустангер бег па нож. Зеб кінуўся за непрытомным і, яшчэ раз схапіўшы яго, адцягнуў ад дрэва.
— Хутчэй, Фелім! — закрычаў Зеб. — Схавай гэтую штуку. Хлапец страціў прытомнасць. Ён увесь гарыць. У яго гарачка.
Фелім неадкладна паслухаўся.
Але барацьба ўсё-ж не скончылася. Хворы кінуўся з кулакамі на свайго выратоўцу. Ён моцна крычаў, пагражаў, яго вочы бегалі і гарэлі дзікім агнём. На працягу дзесяці хвілін прадаўжалася бойка. Нарэшце, зусім знясілены, Джэральд апусціўся на траву і, пасля некалькіх уздрыгванняў, якія суправаджаліся глыбокімі ўздыхамі, зусім сціх. Здавалася, што апошняя іскра жыцця згасла ў ім.
Фелім пачаў галасіць над ім.
— Перастань раўці, пракляты дурань! — закрычаў Зеб. — Аднаго твайго выцця дастаткова, каб душа рассталася з целам. Ён такі-ж мёртвы, як і ты, — гэта непрытомнасць. Мяркуючы па тым, як ён распраўляўся са мною, як відаць, тут нічога сур‘ёзнага няма.
Фелім, узрадаваны тым, што гаспадар жывы і што, больш за тое, жыццю яго небяспека не пагражае, раптам перайшоў ад сумнай роспачы да радасці, якая выявілася ў нейкіх камічных скоках.
Яго радасная ўзрушанасць падзейнічала і на Тару. Ён кружыўся каля Феліма, далучаючыся да яго шалёнага ірландскага танца.
Зеб не звяртаў увагі на гэтае камічнае прадстаўленне. Яшчэ раз нахіліўся над хворым. Пераканаўшыся, што небяспечных ран няма, Зеб Стумп устаў і пачаў разглядаць рэчы, што валяліся на зямлі. Затым ён звярнуў увагу на панаму, якая ўсё яшчэ аставалася на галаве мустангера.
Капелюшы з гаяквільскай травы, няправільна называемыя панамамі, былі шырока распаўсюджаны на ўсім поўдні, таксама як у Техасе. Але паляўнічы ведаў, што малады ірландзец прывык
