прадаўжаў ён з узрастаючым раздражненнем. — Чуеце вы ці не? Вы не хочаце? Добра! Я страляю! Раз, два, тры, чатыры, пяць, шэсць!
Услед за гэтым пачуўся стрэл. Смяротны зарад упіўся ў цела.
У адказ на стрэл дзіка заірзаў конь, а коннік па-ранейшаму спакойна сядзеў у сядле.
Конь паімчаўся, а Зеб астаўся ашаламлёны на месцы.
Некалькі секунд ён не мог рушыць з месца і прадаўжаў стаяць, як укопаны.
Зеб Стумп аслупянеў ад жаху. Стары паляўнічы быў зусім упэўнены, што яго куля трапіла ў сэрца, або, ва ўсякім выпадку, у тое месца, дзе павінна быць у чалавека сэрца.
Зеб хацеў уцякаць, але не мог. У поўным здрантвенні сачыў ён за аддаляючымся страшным вобразам. І толькі калі коннік без галавы схаваўся, Зеб знайшоў у сабе сілы, каб адправіцца назад да халупы і, толькі апынуўшыся пад яе страхою, супакоіўся да такой ступені, каб спакойна падумаць аб гэтым дзіўным здарэнні.
Доўга не мог ён вызваліцца ад неадчэпнай думкі, што гэта быў чорт. Аднак, урэшце, разумныя разважанні пераканалі яго ў поўнай невераемнасці такога меркавання. Але зразумець, што-ж іменна гэта было, яму так і не ўдалося.
* * *
Днела. Пара была будзіць Феліма, каб той уступіў у сваю змену ля ложка хворага. Ірландзец, які ўжо зусім працверазіўся, з ахвотай узяў на сябе гэты абавязак. Але, перш чым уступіць месца неспрактыкаванаму намесніку, стары паляўнічы нанава сам перавязаў раны.
Зеб добра ведаў лячэбныя ўласцівасці раслін. Ён прыклаў да ран адну з разнавіднасцей кактуса, вядомую пад назвай пораі. Стары ведаў з практыкі, што сок гэтай расліны акажа лячэбнае дзеянне, і што праз суткі раны пачнуць зацягвацца, а праз тры дні зусім загояцца.
Як і большасць жыхароў радзімы кактусаў, Зеб не верыў дактарам — ён ні за што не пазваў-бы да хворага ніводнага з іх, калі-б нават і была гэтая магчымасць. Да таго-ж стары знахар не бачыў ніякай небяспекі ў гэтых ранах. Небяспека для Морыса Джэральда заключалася ў іншым.
— Ну, містэр Фелім, — сказаў Зеб, заканчваючы перавязку, — мы зрабілі ўсё, што маглі, у гэтай справе, а цяпер трэба падумаць, як накарміць хворага. Ці знойдзецца ў цябе якая-небудзь ежа?
— Нічога няма, містэр Стумп. Але што горш за ўсё — няма ні кроплі віна.
— Ах, ты, нягоднік, ды гэта-ж твае прадзелкі! — злосна
