закрычаў Зеб. — Калі-б не ты, гарэлкі хапіла-б на ўвесь час хваробы. Што-ж цяпер рабіць?
— Вы дарэмна мяне крыўдзіце, містэр Стумп. Я выпіў толькі з маленькай флягі. Гэта індзейцы асушылі вялікую бутлю. Запэўняю вас!
— Няма чаго хлусіць! Хіба ты мог напіцца толькі тым, што было ў флязе? Я занадта добра ведаю тваё праклятае горла, каб паверыць гэтаму. Ты нямала хлёбнуў з вялікай бутлі.
— Клянуся ўсімі святымі!
— К чорту тваіх дурных святых, не турбуй іх, калі ласка! Ні адзін чалавек разумны не верыць ў гэтую нечысць. Досыць. Спынім гэтыя размовы. Ты высмактаў кукурузную брагу — вось і ўсё тут. За дваццаць міль не паедзеш па яе, а бліжэй дастаць нельга. Давядзецца абыйсціся без яе.
— Што-ж цяпер рабіць?
— Маўчы і слухай, што я табе скажу. Без выпіўкі мы абойдземся, але здыхаць з голаду няма падстаў. Я не сумняваюся, што наш хворы моцна прагаладаўся. Што-ж датычыць мяне, то я такі галодны, што гатоў з‘есці кайота, а ўжо ад індыка наўрад ці адвярнуся. Ты аставайся тут і пасядзі каля маладога хлопца, а я адпраўлюся на рэчку і пагляджу, магчыма, удасца што-небудзь падстрэліць.
— Не трывожцеся, містэр Стумп, я зраблю ўсё, што трэба. Чэснае слова.
— Змоўкні і дай мне дагаварыць.
— Больш ні слова не скажу.
— Ну, цяпер слухай мяне. Я хачу, каб ты не прамаргаў адной рэчы. Справа вось у чым: калі сюды хто-небудзь забрыдзе ў маю адсутнасць, паведамі мне. І не траць ні хвіліны, а зараз-жа паведамі.
— Будзьце ўпэўнены, я гэта зраблю.
— Глядзі-ж, не падвядзі.
— Усё гэта добра, але як мне гэта зрабіць, містэр Стумп? Калі вы зойдзеце далёка і майго голасу не будзе чуваць, што тады рабіць?
— Спадзяюся, што вельмі далёка ісці не давядзецца — дзікага індыка няцяжка падстрэліць і паблізу. А між іншым, невядома, — прадаўжаў Зеб пасля хвіліннага размышлення. — Ці знойдзецца ў цябе стрэльба? Пісталет таксама прыгодны.
— Ні таго, ні другога ў мяне няма. Гаспадар забраў з сабою.
— Дзіўна. Так, твая праўда, я магу і не пачуць твайго крыку.
Зеб пераступіў быў ужо цераз парог, але пасля спыніўся і задумаўся.
— Ёсць! — усклікнуў ён пасля некаторага размышлення. — Я прыдумаў! Бачыш маю старую кабылу?
— Як-жа не бачыць, містэр Стумп? Вядома, бачу.
— Добра. Глядзі далей — вунь там калючыя кактусы, на самым краі палянкі, бачыш?
