Праверыць гэта пры стварыўшымся становішчы было для Луізы Пойндэкстэр вельмі цяжка, але іншага выйсця не было. І ледзь толькі пачало змяркацца, яна адправілася на сваім мустангу да сетлмента і спынілася ля дзвярэй таверны.
У пасёлку ў гэты вечар было зусім пуста. Усе жыхары яго раз‘ехаліся. Некаторыя паехалі па слядах злачынства, іншыя — у паход супроць каманчаў. Обердофер быў адзінай сведкай адмоўнага ўчынку Луізы.
Пачуўшы, што не яна першая пытаецца аб Морысе-мустангеру, што раней за яе яшчэ адна жанчына ўжо задавала тыя самыя пытанні, Луіза ў роспачы павярнула назад да Каса-дэль-Карво.
Цэлую ноч кідалася яна ў бяссонніцы і не магла знайсці сабе спакою. У кароткія хвіліны забыцця яе мучылі кашмарныя сны.
Раніца не прынесла з сабою супакаення, але з ёю прышла рашучасць — цвёрдая, смелая, амаль адчайная. Луіза Пойндэкстэр не бачыла для сябе іншага выйсця, як толькі ехаць да берагоў Аламо. Не было нікога, хто-б мог утрымаць яе, хто-б сказаў ёй «не».
Пошукі па справе забойства прадаўжаліся цэлую ноч, і ніхто яшчэ не вярнуўся.
Луіза хацела ведаць усю праўду. Адно з двух: або яна супакоіць сваё сэрца, або яно будзе разбіта. Нават апошняе здавалася ёй лепш, за тыя пакутлівыя сумненні, у якіх яна бездапаможна кідалася. Нават воля бацькі наўрад ці магла-б утрымаць яе ад гэтай паездкі.
* * *
Сонечны ўсход застаў Луізу ў сядле. Выехаўшы з варот Каса-дэль-Карво, яна накіравалася ў прэрыю па ўжо знаёмай сцежцы. Дваццаць міль аддзялялі Каса-дэль-Карво ад адзінокай халупы мустангера. Не прайшло і двух гадзін, як Луіза прыімчалася на сваім быстраногім мустангу да мэты свайго падарожжа. Луіза ўжо не адчувала роспачы — сум яе сэрца асвятляўся іскрамі надзеі.
Але яны згаслі, як толькі яна пераступіла парог хакале. Прыгнечаны крык вырваўся з яе грудзей. Здавалася, ён быў апошнім крыкам набалелага сэрца.
У халупе была жанчына.
Для маладой крэолкі ўсё было ясна… Яна бачыла перад сабою жанчыну, аўтара любоўнага пісьма. Спатканне, як відаць, усё- такі адбылося.
Боль, які сціснуў сэрца Луізы, наўрад ці можа быць пераданы словамі.
Не менш ясныя і не менш пакутлівыя былі і вывады Ісідоры. Мексіканка зразумела, што для яе ўжо больш няма месца ў сэрцы Морыса. Занадта доўга лавіла яна няскладныя словы хво-
