позірк злоснай нянавісці? Чаму ў ім не было радаснай упэўненасці, разумення сваёй сілы?
Позірк Ісідоры не абразіў крэолкі, — наадварот, ён унушаў ёй патаемную радасць. І замест таго, каб імчацца ў прэрыю, Луіза Пойндэкстэр яшчэ раз саслізнула з сядла і зноў увайшла ў халупу.
Убачыўшы хваравітую бледнасць любімага твара і дзіка блукаючыя вочы, крэолка на час забылася пра свае абражаныя пачуцці.
— Божа мой, — усклікнула яна, імкліва набліжаючыся да пасцелі. — Ён ранены… памірае… Хто гэта зрабіў?
Адказу не было. Пачулася толькі нейкае няскладнае мармытанне.
— Морыс! Морыс! Адкажы мне! Ты не пазнаеш мяне? Луізу! Тваю Луізу! Ты-ж называў мяне так! Ці памятаеш ты гэта імя?
— Луіза… Луіза… Кахаю… — нібы адказваючы на яе пытанне, прастагнаў Морыс, будучы ў непрытомнасці.
Ніколі яшчэ прызнанне ў каханні не прыносіла Луізе столькі шчасця. Нават тады, калі яна пачула яго ўпершыню, пад ценем акацый, тады, калі яе ўлюбёны гаварыў гэтае прызнанне ў поўным сазнанні і з усім запалам гарачага кахання, нават тады яно не зрабіла на яе такога моцнага ўражання. О, якая яна шчаслівая!
Зноў пяшчотныя пацалункі пакрылі гарачы лоб хворага, яго запёкшыяся губы.
Радуючыся, стаяла Луіза, прыціснуўшы руку да сэрца. Яна была шчаслівая і толькі баялася, каб хвіліны любоўнага зачаравання не праляцелі вельмі хутка.
Увы, яе боязнь апраўдалася.
На парозе халупы з‘явіўся чалавек.
Луіза пазнала ў ім дзівака Феліма. У адной руцэ ён трымаў тамагаўк, а ў другой — велізарную грымучую змяю.
— Святы Патрык! — усклікнуў ён, выпускаючы з рук гэтыя дзіўныя прадметы. — Я, напэўна, зусім здурнеў! Так яно і ёсць! Ды не можа-ж гэта быць, што гэта вы, міс Пойндэкстэр? Не можа гэтага быць!
— Але гэта так і ёсць, містэр О‘Ніл. Як нядобра з вашага боку, што вы мяне так хутка забылі.
— Забыць вас? Што вы! У гэтым мяне нельга абвінаваціць. Ды і хто можа забыць вас? Навошта далёка хадзіць! Вось чалавек, які ўвесь час брэдзіць вамі.
Гальвеец многазначна паглядзеў на ложак. Радасны халадок прабег па целе Луізы.
— Але што-ж гэта азначае? — прадаўжаў Фелім, вяртаючыся да загадачнага ператварэння. — А дзе-ж гэты хлапец або жанчына, хто яе разбярэ? Хіба вы тут нікога не сустрэлі, міс Пойндэкстэр?
— Так, так.
