Старонка:Коннік без галавы (1941).pdf/204

Гэта старонка не была вычытаная

— Але хто-ж гэта «яны»?

— Хто-б вы думалі? Індзейцы!

— Індзейцы!

— Ну, так! Цэлае племя! Уявіце сабе, міс, як я вам ужо сказаў, я спакойна спаў. Раптам чую шамаценне паперы, як быццам нехта раздае карты. Святы Патрык, што-ж гэта?

— Што?

— Хіба вы нічога не чулі? Вось і зноў! Тупат коней!

Фелім кінуўся да дзвярэй.

— Святыя ўгоднікі! Мы акружаны атрадам коннікаў. Іх цэлая тысяча. Трэба паведаміць старому Зебу. О, госпадзі! Цяпер, магчыма, позна ўжо!

Схапіўшы галінку кактуса, Фелім выбег з халупы.

— Божа мой! — усклікнула крэолка. — Гэта яны! Мой бацька… Што сказаць? Святая дзева, захавай мяне ад ганьбы!

Інстынктыўна кінулася Луіза да дзвярэй і замкнула іх. Але, падумаўшы крыху, зразумела, што гэта бескарысна. Тыя, што былі на дварэ, наўрад ці спыняцца перад такой перашкодай. Луіза пазнала галасы рэгулятараў.

Зіяючая ў сцяне шчыліна трапіла ёй на вочы. Уцякаць?

Але ўжо было позна. Тупат капытоў пачуўся за халупай. Коннікі акружылі хакале з усіх бакоў.

Ды і ўсёроўна яе прысутнасць тут ужо не можа быць таямніцай. Крапчаты мустанг прывязаны каля хакале, не пазнаць яго немагчыма. Але і яшчэ нешта ўтрымлівала дзяўчыну ад уцёкаў. Морыс быў у небяспецы. Яна павінна ўзяць хворага пад сваю абарону.

«Няхай я страчу сваё добрае імя, — падумала крэолка, — страчу бацьку, сяброў, усё, усё, — толькі не яго. Гэта мой лёс. Ці буду я зняслаўлена ці не, але яму я астануся вернай».

І Луіза спакойна апусцілася ля ложка хворага, рашыўшы рыскаваць для яго ўсім, хоць-бы і сваім жыццём.


Раздзел LXII

У НАПРУЖАНЫМ ЧАКАННІ

Ніколі яшчэ каля халупы мустангера не было такога тупату капытоў, нават тады, калі яго кораль быў поўны толькі што злоўленых дзікіх коней.

Феліма, які выбег з дзвярэй, спыніла некалькі дзесяткаў галасоў.

Адзін голас пачуўся мацней за іншыя — ірландзец рашыў, што гэта кіраўнік атрада.

— Спыніся, нягоднік! Уцякаць бескарысна. Яшчэ адзін крок — і ты ніколі не сыйдзеш з месца. Спыніся, кажуць табе!

Гальвейцу нічога не аставалася, як падначаліцца.

— Запэўняю вас, джэнтльмены, я зусім не збіраўся ўцякаць, — сказаў Фелім дрыготным голасам, стоячы пад перакрыжным