агнём лютых позіркаў і пад пагрозай паднятых на яго стрэльбаў. — У мяне не было такіх намераў. Я толькі сабраўся…
— Ну, уцякай, калі табе ўдасца. Пачатак быў добры. Сюды, Дзік Тросі! Давай сюды людзей! Звяжыце яго! Чорт пабяры! Наўрад ці той гэта, якога мы шукаем.
— Не, не! Гэта не ён. Гэта яго слуга, Джон.
— Гэй, вы там, акружыце халупу! Не спускайце з яе вачэй. Мы яшчэ не дабраліся да галоўнага. Нікому не давайце ўцякаць. А цяпер гавары: хто там унутры?
— Вы хочаце сказаць, хто ў халупе?
— Адказвай, дурань, на пытанні, якія табе задаюць, — сказаў Тросі, сцебануўшы гальвейца вяроўкай. — Хто ўнутры халупы?
— Там перш за ўсё мой гаспадар.
— Дзіўна. Што-ж гэта такое? — запытаўся толькі што пад‘ехаўшы Вудлі Пойндэкстэр, заўважыўшы крапчатага мустанга. — Гэта-ж конь Луізы?
— Так, гэта ён, дзядзя, — адказаў Касій Кольхаун, які ехаў побач з ім.
— Цікава, хто яго прывёў сюды.
— Напэўна, сама Луіза.
— Што за глупства! Ты жартуеш, Касій!
— Не, дзядзя, я гавару зусім сур‘ёзна.
— Ты хочаш гэтым сказаць, што мая дачка была тут?
— Яна і цяпер тут. Я ў гэтым не сумняваюся.
— Немагчыма!
— Паглядзіце вось туды!
У шырока адчыненых дзвярах халупы была відаць жанчына.
— О, божа, мая дачка!
Пойндэкстэр хутка саскочыў з сядла і паспешліва накіраваўся да хакале. За ім пайшоў і Кольхаун. Абодва ўвайшлі ў халупу.
— Луіза, што гэта азначае? Ранены? Хто гэта? Генры?
Перш чым плантатар паспеў пачуць адказ, яго вочы спыніліся на капелюшы і плашчы Генры.
— Гэта ён! Ён жывы! Дзякуй богу!
Пойндэкстэр кінуўся да ложка.
Імгненная радасць хутка знікла. Плантатар са стогнам адхінуўся.
Кольхаун, здавалася, быў усхвалёваны не менш за яго. У яго вырваўся крык жаху. І, увесь скурчыўшыся, ён ціхенька вышаў з халупы.
— Што-ж гэта? — прашаптаў плантатар. — Што-ж гэта? Ці можаш ты мне растлумачыць, Луіза?
— Не, я не магу, бацька. Я тут толькі некалькі хвілін. Я застала яго ў гэтым ужо стане. Ён ляжыць у непрытомнасці, як ты сам бачыш.
— А… а… Генры?
— Яны мне нічога не сказалі. Містэр Джэральд быў адзін,
