калі я ўвайшла. Яго слугі не было, ён толькі што вярнуўся. Я не паспела яшчэ распытаць у яго.
— Але… але… як ты магла трапіць сюды?
— Я не магла аставацца дома. Мяне мучыла невядомасць. Я была зусім адна. Гэта было жудасна. Я не магла больш вытрымаць. А думкі аб няшчасным браце… Божа мой! Божа мой!
Пойндэкстэр паглядзеў на дачку збянтэжаным і ўсё яшчэ дапытлівым позіркам.
— Я думала, што, магчыма, знайду тут Генры.
— Тут… Але адкуль ты ведала, як сюды трапіць? Хто правадзіў цябе? Ты тут адна?
— О, тата, я ведала дарогу. Ты памятаеш дзень палявання, калі мяне панёс мустанг? Па дарозе назад містэр Джэральд паказаў мне, дзе ён жыве. І я памятала гэтыя месцы.
Пойндэкстэр па-ранейшаму здаваўся азадачаным, але на яго твары з‘явіўся яшчэ і другі выраз — ён зрабіўся хмуры.
— Неабачліва гэта з твайго боку, дачка. Непрыстойная і вельмі рыскованая выхадка. Ты зрабіла, як дурная дзяўчынка. Трэба табе зараз-жа адгэтуль пайсці. Пойдзем, пойдзем! Тут не месца для дзяўчыны. Сядай на свайго каня і вяртайся дадому. Цябе хто-небудзь праводзіць. Тут могуць адбыцца ўсякія непрыемнасці. Табе нельга аставацца. Ну, пойдзем, пойдзем!
Бацька вышаў з халупы, дачка пайшла за ім з яўнай неахвотай.
Коннікі ўсе ўжо саскочылі з коней і стоўпіліся на паляне перад халупай.
Кольхаун паведаміў усім аб становішчы спраў у халупе. Людзі разбіліся на групы. Некаторыя стаялі моўчкі, іншыя гутарылі адзін з другім. Шмат народу стоўпілася каля Феліма. Ён ляжаў звязаны на зямлі. У яго распытвалі, але, як відаць, не надавалі асаблівага значэння яго адказам.
Пры з‘яўленні бацькі з дачкою ўсе павярнуліся ў іх бок. Большасць з іх ведалі дзяўчыну з выгляду. Усе былі страшэнна здзіўлены, калі ўбачылі яе тут. Сястра забітага юнака пад дахам забойцы! Усе яны цяпер больш чым калі-небудзь былі пераконаны, што вінавайцам злачынства быў мустангер. Кольхаун паведаміў аб капелюшы і плашчы, знойдзеных у хакале.
Але чаму-ж Луіза Пойндэкстэр тут адна, без праважатага?
Шэпт абляцеў натоўп. Але нават грубыя пагранічнікі баяліся абразіць бацькаўскае пачуццё. І ўсе цярпліва чакалі тлумачэнняў.
— Сядай на каня, Луіза. Містэр Янсі праводзіць цябе дадому.
Малады плантатар, да якога звярнуліся з гэтай просьбай, быў невыказна рад. Ён быў адзін з тых, хто асабліва зайздросціў уяўнаму шчасцю Касія Кольхауна.
— Але чаму мне не пачакаць цябе? — запытала дзяўчына. — Ды ты-ж доўга тут не астанешся?
