— Мне хочацца, дачка, каб ты зрабіла так, як я табе гавару.
Луіза вельмі неахвотна села ў сядло. Малады плантатар паехаў наперадзе, Луіза памалу ехала за ім. Янсі не мог захаваць сваёй радасці, яна — свайго гора.
Але раптам твар крэолкі ператварыўся. Ён нібы асвятліўся нейкай надзеяй.
Луіза спынілася. Яе праважаты вымушан быў зрабіць тое самае.
— Містэр Янс, — сказала дзяўчына пасля некаторага маўчання. — У мяне аслабла папруга ад сядла. Мне вельмі нязручна сядзець. Будзьце ласкавы, падцягніце.
Янсі саскочыў з каня і агледзеў папругу. Яму здавалася, што тужэй зацягваць неварта. Але ён не хацеў у гэтым прызнацца і зацягнуў папругу з усёй сілы.
— Пачакайце хвіліначку, — сказала юная конніца. — Дайце я злезу, так вам будзе зручней.
Не чакаючы дапамогі, Луіза саскочыла на зямлю і стала каля мустанга.
— Цяпер, міс Пойндэкстэр, мне здаецца, усё ў парадку.
— Правільна, так будзе добра, — адказала яна, паклаўшы руку на сядзельную луку і паспрабаваўшы сядло. — Але ведаеце што: я толькі што сюды прыехала і імчалася галопам. Мая бедная Луна не паспела адпачыць. Давайце пабудзем тут крыху, а яна за гэты час адпачне. Гэта-ж жорстка — прымушаць яе бегчы зноў без перадышкі!
— Але ваш бацька… Яго жаданне, каб вы…
— Каб я зараз-жа вярнулася дадому? Ну, гэта нічога. Яму проста не хацелася, каб я аставалася сярод гэтага непрыстойнага натоўпа. Вось і ўсё. Паколькі-ж я ад‘ехала ўбок, ён больш не будзе трывожыцца. Як тут прыгожа! І так халадком вее пад ценем дрэў. А ў прэрыі спякота нясцерпная. Ах, містэр Янсі, паглядзіце, якія прыгожыя рыбкі ў рацэ! Вунь там, бачыце, з срабрыстай луской?
Маладому плантатару гэта паільсціла.
Ён не прымусіў доўга сябе ўпрашаць.
— Міс Пойндэкстэр, я ўвесь ў вашым распараджэнні і шчаслівы выканаць тое, што вам хочацца. Давайце пабудзем тут.
— Толькі да таго часу, пакуль Луна адпачне. Павінна вам сказаць, што я ледзь паспела сыйсці з каня, калі пад‘ехаў ваш атрад. Паглядзіце на Луну, як яна, бедненькая, змучылася пасля такой быстрай язды.
Янсі зусім не цікавіла, у якім стане конь Луізы. Ён быў шчаслівы выканаць найменшае жаданне сваёй спадарожніцы.
Яны асталіся на беразе ракі.
Малады плантатар быў крыху здзіўлены, заўважыўшы, што Луіза вельмі мала звяртае ўвагі на рыбак, і быў засмучаны, што яго самога яна амаль не заўважала. Яе вочы блукалі, а слых напружана лавіў кожны гук, які далятаў з палянкі перад халупай.
