Кожная акалічнасць, ужо раней вядомая, была ўноў абмяркована і ўзважана; да іх далучыліся новыя факты, толькі што адкрытыя ў хакале. Самае пераканаўчае з усяго — гэта тое, што ў хакале знойдзены былі плашч і капялюш забітага.
Некаторыя з нецярплівасцю крычалі: «Павесіць забойцу!»
Напэўна, прысуд ужо быў загадзя вынесен. На зямлі ўжо ляжала вяроўка з пятлёю на адным канцы. Праўда, гэта толькі ласо, але для такой мэты яно зусім прыгодна. Гарызантальна выцягнутая галіна смакоўніцы можа вельмі добра замяніць шыбеніцу.
Большасць выказалася за смяротны прысуд. Некаторыя падмацавалі сваё рашэнне праклёнамі па адрасу асуджанага. Чаму-ж прысуд не прыводзіцца ў выкананне?
Чаму? Ды проста таму, што няма поўнага аднадушша. Не ўсе прысутныя згодны з прысудам. Сярод суддзяў ёсць і такія, якія супроць пакарання смерцю Морыса. Хоць іх — меншасць, але яны сказалі сваё «не» спакойна і з поўнай упэўненасцю.
Сярод меншасці і Сэм Мэнлі, верхавод рэгулятараў.
— Грамадзяне! — гучна звярнуўся ён да натоўпа. — У нас няма дастатковых доказаў, каб прымаць такое сур‘ёзнае рашэнне. Трэба выслухаць абвінавачанага, але, вядома, тады, калі ён будзе магчы гаварыць. Цяпер, як вы самі бачыце, да яго бескарысна звяртацца. Таму я прапаную адкласці рашэнне суда да…
— Што за сэнс адкладаць? — перапыніў яго гучны голас Касія Кольхауна. — У чым справа, Сэм Мэнлі? Калі-б у вас быў сябра, нявінна забіты, або брат, вы-б тады разважалі інакш. Што вам яшчэ патрэбна, каб пераканацца ў вінаватасці гэтага нягодніка? Дадатковыя доказы?
— Вось іменна, капітан Кольхаун.
— Ці можаце вы што-небудзь дадаць, Касій Кольхаун? — запытаўся нейчы голас.
— Мне здаецца, доказаў дастаткова, нават больш, чым трэба. Але калі хочаце, я магу дадаць.
— Давайце, давайце! — закрычала некалькі дзесяткаў галасоў.
— Джэнтльмены! — сказаў Кольхаун, звяртаючыся да натоўпа. — Вы ўсе добра ведаеце, што адбылося паміж гэтым чалавекам і мною. Мне не хацелася, каб аба мне падумалі, што я помшчу яму. Жадання помсты ў мяне няма. І калі-б я не быў упэўнены, што іменна ён зрабіў забойства, так-жа ўпэўнены, як у тым, што мая галава ў мяне на плячах…
Кольхаун пачаў запінацца, бачачы, што фраза, якая мімаволі сарвалася ў яго, зраділа дзіўнае ўражанне на акружаючых.
— Калі-б, — прадаўжаў ён, — я не быў у гэтым упэўнены, я нічога не сказаў-бы аб тым, што бачыў або, правільней, чуў.
— Што-ж вы чулі, містэр Кольхаун? — запытаў верхавод рэгулятараў. — Ваша сварка з абвінавачаным, аб якой, мне здаецца, усе прысутныя ведаюць, не мае ніякіх адносін да вашых пака-
