— Тут можа быць толькі адно тлумачэнне, — прамармытаў ён нарэшце. — Шэры мустанг шпарчэйшы за амерыканскага каня, у гэтым не можа быть сумнення. І містэр Каш хоча дагнаць на ім безгаловага. Гэта таксама правільна, як тое, што мяне называюць Зебулонам Стумпам. А ну, пойдзем, жывёлінка, — прадаўжаў ён, павярнуўшыся да сваёй кабылы. — Табе давядзецца папасвіцца тут яшчэ гадзіну-другую, калі і не ўсю ноч. Ну, нічога, мая старэнькая. Трава тут нядрэнная, а ў цябе хопіць часу паскубці яе як след. Ды ў цябе і так яшчэ бруха поўнае.
Зеб выняў цуглі з роту каня, прывязаў яго павадамі да дрэва ў гушчары зараснікаў, а сам пайшоў па слядах Кольхауна.
Вышаўшы з зараснікаў, паляўнічы трапіў на адкрытую раўніну. На супроцьлеглым яе канцы відаць была гасіенда Каса-дэль-Карво.
На фоне выбеленага фасада выдзялялася фігура конніка. Але вось ён ужо схаваўся за варотамі.
— Адсюль, — прамармытаў Зеб сам сабе, — я ўбачу, як ён выедзе. Я дачакаюся яго, калі-б нават ён не паказаўся да самай раніцы. Такім чынам, трэба набрацца цярплівасці.
Зеб Стумп сеў на зямлю, прысланіўшыся спіною да ствала локуставага дрэва. Ён выцягнуў са сваёй бяздоннай кішэні мяшочак, у якім былі луста кукурузнага хлеба, вялікі кавалак смажанай свініны і фляжка з манонгахельскім віскі.
З‘еўшы палову хлеба і мяса, паляўнічы паклаў рэшткі назад у мяшочак і падвесіў яго на дрэва. Пасля глынуў як след з флягі, закурыў люльку, прысланіўся зноў спіною да ствала локуста і, скрыжаваўшы на грудзях рукі, пачаў глядзець наперад, не спускаючы вачэй з варот Каса-дэль-Карво.
Так прасядзеў ён дзве гадзіны.
Нішто не ўслізнула ад яго. З варот гасіенды выходзілі людзі — мужчыны і жанчыны. Але нават на адлегласці Зеб бачыў, што гэта былі толькі нявольнікі. Яны ўсе ішлі пехатою. А той, каго чакаў Зеб, павінен быў з‘явіцца конна.
Але вось ужо сонца пачало хавацца за гарызонт. На зямлю спусціліся ліловыя цені змроку; Зеб, не спяшаючыся, устаў і прысланіўся да дрэва, як быццам у гэтым палажэнні было спакайней думаць.
«Вельмі магчыма, што гэты ліс прашмыгне ўночы, — разважаў ён у думках або перад досвіткам. А мне неабходна ведаць, у якім напрамку ён паедзе ў прэрыю. Няма сэнсу цягнуць кабылу за сабою. Яна будзе мне толькі перашкаджаць. Апрача таго, ночы цяпер відныя, і яе могуць заўважыць».
Стары паляўнічы накіраваўся да свайго каня, зняў з яго сядло, прывязаў жывёлу на доўгай вяроўцы да дрэва, пасля зняў з сядла сваю старую байкавую коўдру і, накінуўшы яе на руку, пайшоў у напрамку да Каса-дэль-Карво.
