— Ты сам ведаеш, чаму!
— Я разумею, што момант цяжкі. Бедны Генры загінуў, думаюць, што ён… Нарэшце, ён можа яшчэ вярнуцца, і ўсё будзе добра.
— Ніколі! Мы ніколі больш не ўбачым яго ні жывым, ні мёртвым. У мяне больш няма сына!
— Але ў вас ёсць дачка, а яна…
— Яна зняславіла мяне!
— Я ў гэта не веру, не…
— Як-жа інакш можна растлумачыць тое, што я сам бачыў і чуў? Што магло яе прымусіць паехаць за дваццаць міль у халупу простага гандляра коньмі? О, божа! І чаму гэта яна ўзялася абараняць мустангера, забойцу майго сына, забойцу свайго брата? О, божа!
— Кожная жанчына зрабіла-б тое самае.
— О, калі-б я толькі мог паверыць таму, што ты гаворыш! Мая бедная дачка! Яна мне яшчэ даражэй цяпер, калі ў мяне няма сына.
— Толькі ад яе залежыць прывесці да вас сына… чалавека, ужо блізкага вам, які ўсімі сіламі пастараецца замяніць загінуўшага. Я не хачу гаварыць загадкамі, дзядзя Вудлі. Вы ведаеце, аб чым я думаю. Я хачу, каб Лу была маёю.
Пачуўшы гэта, плантатар не выказаў ні малейшага здзіўлення: ён гэтага чакаў. І разам з тым ён зрабіўся яшчэ больш змрочным.
Гэта магло здацца дзіўным. Да апошняга часу Пойндэкстэр быў прыхільнікам гэтага шлюбу і неаднаразова, праўда вельмі асцярожна, спрабаваў угаварваць сваю дачку.
Да пераезду ў Техас Пойндэкстэр дрэнна ведаў свайго пляменніка. З таго моманту, калі Кольхаун дасягнуў паўналецця і зрабіўся грамадзянінам штата Місісіпі, ён большую частку часу праводзіў у Новым Орлеане — горадзе неўгамаванай весялосці. Вудлі Пойндэкстэр сустракаўся са сваім пляменнікам толькі ў час яго выпадковых наведванняў плантацый у Луізіяне. Але пасля, калі Луіза з дзіцяці ператварылася ў красуню-дзяўчыну, Кольхаун пачаў часцей прыязджаць і даўжэй гасцяваць у іх.
Затым Касій удзельнічаў у мексіканскім паходзе, прабыў там каля дзесяці месяцаў і атрымаў капітанскі чын. Пасля ваенных геройскіх учынкаў пляменнік вярнуўся на радзіму з цвёрдым намерам заваяваць сэрца крэолкі.
З гэтага часу Кольхаун амаль не пакідаў дома свайго дзядзькі. Калі ён і не карыстаўся асаблівым поспехам у маладой дзяўчыны, то, ва ўсякім разе, зрабіўся жаданым госцем для яе бацькі.
Калісьці багаты чалавек, плантатар за апошнія годы хутка ішоў пад гару. Яго разараў той марнатраўны спосаб жыцця, які ён вёў. Дзякуючы грошам пляменніка справы Вудлі Пойндэк-
