стэра зноў паправіліся. На сваёй радзіме Пойндэкстэр усё яшчэ прадаўжаў карыстацца пашанай суседзяў. Грашовая залежнасць ад пляменніка мала каму там была вядома. Толькі пасля пераезду ў Техас гэтая залежнасць лягла цяжарам на плантатара. Яго адносіны з пляменнікам абвастрыліся яшчэ мацней пасля некалькіх няўдачных спроб капітана заўладаць сэрцам непрыступнай Луізы.
Цяпер плантатар меў магчымасць бліжэй пазнаць характар пляменніка. З кожным днём з часу прыезду ў Каса-дэль-Карво яго расчараванне павялічвалася. Сварка Кольхауна з мустангерам і яе развязка не ўзмацнілі пашаны старога Пойндэкстэра да пляменніка, хоць яму як сваяку і давялося стаць на бок апошняга.
— Калі я цябе правільна разумею, Касій, ты гаворыш аб вяселлі. Не час думаць аб гэтым, калі ў доме жалоба. Калі аб гэтым даведаюцца ў сетлменце, там падымецца скандал.
— Вы памыляецеся, дзядзя. Я не думаю аб жаніцьбе. Я хачу сказаць: аб жаніцьбе ў бліжэйшы час… Мне толькі хацелася-б атрымаць нейкую ўпэўненасць, і я згодзен чакаць больш падыходзячага моманту.
— Я не разумею цябе, Касій.
— Я вам усё растлумачу. Выслухайце мяне.
— Гавары.
— Я хацеў сказаць наступнае. Я рашыў жаніцца. Вы ведаеце, што мне ўжо хутка трыццаць год. У гэтыя гады чалавеку надакучвае бадзяцца па свеце. Я страшэнна стаміўся ад гэтага і не маю намеру надалей аставацца бабылём. Я хачу, каб Луіза была маёй жонкай. Спяшацца з гэтым не трэба. Мне толькі хочацца заручыцца яе абяцаннем. І гэта абяцанне павінна быць ёю падпісана і засведчана пячаткаю, каб не асталося ніякіх няяснасцей. Калі ўляжацца гора аб страчаным браце, тады яшчэ хопіць часу пагаварыць аб вяселлі і аб усякіх такіх рэчах.
Слова «брат» у спалучэнні з гэтай «дзелавой» прамовай непрыемна здзівіла старога бацьку. Гордасць Вудлі Пойндэкстэра зноў прачнулася; ён быў страшэнна абураны.
Аднак, гэта пачуццё адразу ўляглося. З аднаго боку, яму ўявіліся плантацыі, рабы, багацце, становішча ў грамадстве, з другога — беднасць, якая здавалася пагібеллю. Але ўсё-ж ён не здаваўся.
З нерашучасцю ў голасе плантатар адказаў:
— Што-ж, Касій, трэба аддаць табе справядлівасць, ты дастаткова ясна растлумачыў, што табе патрэбна. Але я не заўважаў, каб мая дачка была асабліва прыхільнай да цябе. Ты хочаш, каб яна была тваёй жонкай. Ну, а якія ў яе намеры? Мне здаецца, што і з гэтым варта было-б лічыцца.
— Я думаю, дзядзя, што гэта ў вялікай меры будзе залежыць ад вас. Вы — бацька і можаце ўгаварыць яе.
— Я ў гэтым не ўпэўнены. Яна не з тых, каго можна пры-
