мусіць што-небудзь зрабіць супроць яе волі. І ты, Касій, ведаеш гэта таксама добра, як і я.
— Ну, што-ж, я ведаю толькі адно: што я цвёрда рашыў ажаніцца і зрабіць Лу гаспадыняй Каса-дэль-Карво.
Вудлі Пойндэкстэра ўсяго скаланула ад гэтых дзёрзкіх слоў. Упершыню яму сказалі, што ён больш не гаспадар Каса-дэль- Карво.
Зноў уявіліся яму ва ўсёй рэальнасці плантацыі, рабы, багацце, становішча ў грамадстве і, з другога боку, беднасць з яе нягодамі.
І Вудлі Пойндэкстэр рашыў афяраваць шчасцем сваёй дачкі: ён абяцаў Кольхауну дапамагчы яму атрымаць ад Луізы згоду на шлюб.
* * *
— Лу!
— Тата?
— У мяне да цябе просьба.
— Што такое, тата?
— Ты ведаеш, што твой стрыечны брат кахае цябе і хоча з табой ажаніцца?
— Але я не хачу выходзіць за яго замуж. Не, тата! Лепш памерці! Саманадзейны нягоднік! Я ведаю, што гэта азначае. Ён паслаў цябе, каб ты зрабіў гэтую прапанову. Дык скажы-ж яму ў адказ, што я гатова ўцякаць у прэрыю і зарабляць свой хлеб паляваннем на дзікіх коней, толькі-б не быць яго жонкай. Калі ласка, перадай яму гэта.
— Паслухай, дачка, ты, напэўна, не ведаеш…
— Што мой стрыечны брат твой крэдытор? Я ўсё гэта ведаю, дарагі бацька. Але я таксама ведаю, што ты — Вудлі Пойндэкстэр і што я — твая дачка.
Пачуццё ўласнай годнасці і гонару ўзялі верх у плантатара, і ён адказаў:
— Любая мая Луіза! Як ты падобна да сваёй маткі! А я сумняваўся ў табе. Даруй мне, мая добрая дзяўчынка. Забудземся аб мінулым. Рабі так, як табе падкажа сэрца. Я больш не скажу ні слова!
Раздзел LXXXV
ДОБРЫ СТРЫЕЧНЫ БРАТ
Луіза Пойндэкстэр поўнасцю скарыстала свабоду, якую даў ёй бацька. Не прайшло і гадзіны, як яна наадрэз адмовіла Кольхауну.
Ён ужо трэці раз рабіў ёй прапанову. Праўда, два першыя разы ён гаварыў намёкамі і не асмельваўся проста ставіць пытанне.
Трэці раз ён атрымаў адмову, простую, але зусім ясную. Яна проста сказала: «Не» і выразна дадала: «Ніколі».
