Кольхаун выслухаў яе як быццам без здзіўлення. Ні адзін мускул не здрыгануўся на яго твары. Як відаць з усяго, ён чакаў гэтага.
— Ты-ж не сур‘ёзна гэта гаворыш, Лу?
— Зусім сур‘ёзна, сэр. Хіба гэтым жартуюць?
— Ты адказала так, нібы зусім аб гэтым не думала.
— Над чым?
— Над многім.
— А іменна?
— Перш за ўсё, над тым, як я цябе кахаю.
Луіза прамаўчала.
— Я кахаю цябе, — прадаўжаў Кольхаун, — кахаю цябе так, Лу, як ніхто і ніколі яшчэ не кахаў. І гэта пачуццё мацней за мяне. Яна можа памерці толькі разам са мной. Яно не згасне і з тваёй смерцю.
Адказу не было.
— Што за карысць расказваць гісторыю майго кахання. Яно ўспыхнула ў той-жа дзень, нават у тую-ж гадзіну, калі я ўпершыню ўбачыў цябе. Калі я прыехаў у дом твайго бацькі, шэсць год таму назад, ты папрасіла мяне, як толькі я саскочыў з каня, прагуляцца з табою па садзе, пакуль рыхтавалі да стала. Ты тады была дзяўчынкай, падросткам, але ўжо таксама прыгожая, як цяпер! Ты ўзяла мяне за руку і павяла па дарожцы, усыпанай гравіем, не падазраючы, вядома, колькі хвалявання выклікала ва мне дакрананне тваёй ручкі. Гэтае адчуванне астанецца ў мяне ў памяці на ўсё жыццё. Яго не маглі сцерці ні час, ні адлегласць, ні, нарэшце, марнатраўнае жыццё, якое я вёў.
— Тваё каханне да мяне дарэмнае, Касій, — перапыніла яго Луіза.
— Я павінна сказаць табе гэта адкрыта. Я не люблю цябе… я не магу цябе любіць.
— Значыць, ты не выйдзеш за мяне замуж?
— Вось гэта ўжо, па меншай меры, бескарыснае пытанне. Я табе сказала, што не люблю цябе. І гэтага, мне здаецца, дастаткова.
— А я сказаў, што кахаю цябе. І гэта толькі адна з прычын, чаму я хачу, каб ты стала маёй жонкай. Але ёсць яшчэ і іншыя. Ці хочаш ты выслухаць усё?
— Ты сказаў, што ёсць і іншыя прычыны? Назаві іх, я не баюся выслухаць цябе да канца.
— Вось што? — адказаў ён з усмешкай. — Ты не баішся?
— Не, не баюся. Чаго мне баяцца?
— Праўда, не табе трэба баяцца, а твайму бацьку.
— Тое, што датычыць бацьку, не можа быць мне абыякава. Я — яго дачка. І цяпер, увы, адзіная. Прадаўжай, Касій. Што за няшчасце навісла над ім?
— Не няшчасце, Лу, але вельмі сур‘ёзныя непрыемнасці. Цяж-
